In dit nummer:

• Rien Céleste creëren de Werfeling
• Portret: Salsa in haar lijf
• Column: Wandelen in de natuur
• Een update over onze crowdfunding
• Feuilleton: De Werfeling – hoofdstuk 1-13

---

 

Salsa in haar lijf

---

Hoe gaat het met onze crowdfunding?

Toen we in januari begonnen met het opzetten van de crowdfundingscampagne, tastten we nog volledig in het duister over wat het teweeg zou brengen. Al zijn we nog niet op het eindpunt, het resultaat is nu al geweldig.

Op dit moment hebben onze crowdfunders al voor € 28.625 aan kapitaal en fysieke hulp bijeen gebracht. Een enorm bedrag waar we ontzettend dankbaar voor zijn. Hiermee heeft zich 57% van onze intentie gemanifesteerd.

Om je een idee te geven wat daarmee allemaal al hebben gedaan: 1200kg aan stuc, 200 liter verf, een complete sanitairgroep met drie toiletten, 20m waterleiding, 200m gipsplaten en nog veel meer.

Bij de verschillende mogelijkheden voor crowdfunding zien we een interessante verdeling van 50% via investering, 5% via donatie, 13% via werkzaamheden en 32% via een lening. Waarbij we blij verrast zijn dat de 5DBC vorm van investering, zo succesvol blijkt te zijn.

Het fijne van de financiële investeerders is, dat we zonder materialen nog geen stap verder zouden zijn. Het leuke van de mensen die komen helpen, is dat het niet alleen belangrijk is bij de omvang van zo een grote klus. Maar het is ook heel gezellig en leidt vaak tot leuke gesprekken en nieuwe ontmoetingen.

Samengevat geeft alle steun die we ontvangen, ons een enorme boost bij het realiseren van de Werfeling. En met elkaar bundelen we een hele fijne energie van bewustzijnsontwikkeling, midden in het hart van Nederland.

Alle crowdfunders krijgen van ons een uitnodiging voor het crowdfunders-opening-event. Daarop reiken we met plezier de crowdfunders gifts uit. We maken er iets bijzonders van.

En lijkt het je leuk om nog een bijdrage aan de campagne te leveren, dan ben je natuurlijk van harte welkom.

---

 

Wil je weten waar de Werfeling over gaat?

Lees dan het nieuwe feuilleton, hier of op onze facebook pagina. Elke week verschijnt daar een nieuw hoofdstuk.

Feuilleton: De Werfeling 

Hoofdstuk 1 – waar is de magie gebleven   

Het is een regenachtige dinsdagavond. Mark sluit zijn laptop en kijkt op de klok. Het is alweer tien over tien. De kinderen slapen en zijn vrouw staat net op het punt om in bed te stappen. Nog even een rondje hardlopen, denkt hij bij zichzelf.

Hij schiet in zijn sportkleding en binnen no time staat hij buiten. Terwijl hij door het donkere Oorsprongpark rent, denkt hij na over zijn verjaardag. Nog drie dagen en dan wordt ik drieëndertig. Vroeger kon ik daar al dagen tevoren mee bezig zijn, maar nu lijkt het aan me voorbij te gaan. Waar is het avontuur gebleven?

Op zich heb ik wel avontuur in mijn werk, denkt hij bij zichzelf. Vandaag was best hectisch met twee vergaderingen, een klantdemo en een nieuwe productlancering. Toch mis ik de spanning van vroeger wel een beetje. Het lijkt allemaal zo netjes, denkt hij terwijl hij de Sterrenwacht passeert. Als kind heb ik hier zoveel avonturen beleeft. Hij denkt aan zijn jongste zoon en diens ridderbelevenissen op school vandaag.

Intussen bemerkt hij een andere hardloper aan zijn linkerzijde. Hoi, zegt hij afgeleid. Hoi zegt hij terug. Wat is jouw magie?, hoort hij de hardloper aan hem vragen. Ik versta je niet goed, wat zei je? Hij kijkt maar de andere hardloper is verdwenen.

Vreemd, ik zou toch zweren dat er net iemand naast me liep. Enigszins bezorgt slaat hij rechtsaf en gaat links de Sterrenburg op. Een unheimisch gevoel heeft zich meester van hem gemaakt. Vroeg hij echt wat mijn magie is? Ik heb het me vast ingebeeld. Maar de vraag laat hem de hele weg niet meer los.

Thuis springt hij onder de douche en klimt daarna bij zijn vrouw in bed. Lekker gelopen, vraagt Marijke hem. Hé, ben je nog wakker? Ja, ik had een vreemde droom en werd daaruit wakker toen je in bed stapte. Ik droomde dat je hardliep door een zandvlakte en werd toegesproken door een grote roofvogel.

Verbaast kijkt Mark haar aan. Hij zit gelijk rechtop in bed en vertelt wat er gebeurde. Nou, blijkbaar ben je volgend jaar toe aan meer magie in je leven, zegt ze lachend. Toch maar weer voor de tiende keer je favoriete Game of Thrones serie kijken, plaagt ze hem.

Mark ligt nog een tijdje te woelen, voor de slaap hem overmeestert.

 

Hoofdstuk 2  de muzikanten     dag 2

Strak om drie voor zeven gaat zijn wekker weer af. Marijke draait zich nog een keer om en mompelt iets, wat hij niet verstaat. Strak gedisciplineerd komt hij overeind en loopt met half gesloten ogen naar de badkamer. Tandenpoetsen, scheren en douchen, kinderen wakker maken en aankleden.

Terwijl hij de broodtrommels aan het vullen is, denkt hij aan zijn agenda. Vandaag staat een gedetailleerde productdemo met een aantal technici van de klant gepland. Enigszins ongemakkelijk bij de vragen die deze mensen hem kunnen stellen, giet hij de warme melk in de koffie bekers.

Slaperig komt zijn jongste zoon de keuken in. Pappa, waar ligt mijn zwaard? Onder je kast, antwoordt hij, maar wel eerst aankleden voor je het tevoorschijn haalt. Hij maakt zijn tweede rondje langs zijn andere zoon en brengt Marijke haar cappuccino. Lekker geslapen schat? Heerlijk antwoordt ze terug, terwijl hij de veters van zijn blauwe schoenen strikt.

Ik moet zo gaan, meeting vanochtend weet je. Prima, als jij de kinderen nog even aan hun ontbijt zet, breng ik ze naar school, antwoordt Marijke. Pim en Chris zitten netjes aan tafel, wanneer Marijke in haar slaaphemd de keuken in komt. Een kus en weg is Mark.

Hij loopt de bus uit op CS om naar de trein te gaan. Het is maar één stop, maar wel zo handig. Hij loopt de stationshal binnen, waar een groepje mensen staat te kijken naar een pianist en cellist. Ze spelen zijn favoriete nummer en hij stopt even om te kijken. Die jongen zijn cello mag dan stokoud zijn, maar hij speelt er wel met hart en ziel op denkt hij.

Op dat moment galmt de stem van de stationsomroeper door de hal: Mark wat is jouw magie?
Hij verstijft en kijkt om zich heen. Iedereen kijkt hem aan, alsof ze wachten op zijn antwoord. Ook de muziekanten zijn gestopt en kijken hem aan. Hij krijgt een vuurrood hoofd en het zweet breekt hem uit.

Dan neemt het tafereel weer zijn vertrouwde loop. Eerst beginnen de muziekanten weer te spelen, waarna de mensen hun aandacht weer van hem afhalen en beginnen te lopen. Bibberend van de angst, haast Mark zich door de poortjes heen. Wat gebeurt hier, vraagt hij zich af…

Hoofstuk 3   

Het is half twaalf en de sessie loopt gesmeerd. De technici van de klant zijn enthousiast over hetgeen hij ze heeft laten zien. Eigenlijk waren hun vragen best moeilijk, maar de antwoorden stroomden als vanzelf uit zijn mond. Grappig, de ochtend leek wel te hebben meegebogen met de tijd die hij nodig had om zijn verhaal te doen. Tevreden neemt hij de complimenten van de aanwezigen in ontvangst.

De middag gaat op aan het uitwerken van de offerte, die naar aanleiding van de presentatie moet worden gemaakt. Rechtsonder in zijn beeldscherm ziet hij het klokje naar vijf uur gaan. En ineens herinnert hij zich weer de krankzinnige ervaring op het station. Stel je niet aan hoort hij zichzelf zeggen. Hij sluit zijn computer af en keert weer terug naar huis.

De trein, het station, de poortjes en de piano. Maar daar zit nu de Chinese vrouw te spelen, die hier veel vaker zit. De stationsomroeper meldt vertraging, door een defecte overgang tussen ’s Hertogenbosch en Eindhoven. Niets vreemds aan de hand.

Mark rijdt langs de BSO en haalt zijn kinderen op. Thuis aangekomen is Marijke ook net terug van haar werk. Ze barst los met een heel verhaal over haar chef, die alweer bij haar kwam klagen over haar baas. Met haar opleiding psychologie, vindt ze het altijd leuk wanneer mensen met dit soort vragen bij haar komen. Ook al werkt ze nu als marketing manager, voor een food groothandel.

Het vertrouwde ritueel doet zijn werk. Tafel dekken, eten koken en zwaardvechten met zijn oudste zoon. De jongste vertelt aan tafel enthousiast over de nieuwe sommen die hij vandaag heeft geleerd. Daarna opruimen, vaatwasser aan en kinderen naar bed brengen. Enthousiast leest hij de kinderen in hun bed voor, waarna hij op de bank ploft en zijn laptop nog even open slaat.

Hoe ging je presentatie vandaag, vraagt Marijke hem. Enthousiast vertelt hij hoe lekker het allemaal ging, hoe soepel hij de technische problemen die langskwamen kon oplossen en de complimenten die hij kreeg. Trots geeft Marijke hem terug, dat ze vindt dat hij echt goed in zijn werk is.

Ga je nog hardlopen vanavond? Hij twijfelt wat, waarop ze hem verbaast aankijkt. Heb je soms zin in iets anders, vraagt ze hem lachend. Verrast kijkt haar aan, eerst nog even hardlopen zegt hij. Dan mag je wel opschieten, anders slaap ik.

Dit laat Mark zich geen twee keer zeggen. Binnen mum van tijd staat hij in wind en regen buiten. Zonder na te denken loopt hij zijn vertrouwde rondje. Maar op precies dezelfde plek als gisteren, merkt hij dat er weer een hardloper naast hem verschijnt. Niet dezelfde als gisteren, maar wel vreemd denkt hij bij zichzelf. Ik begin spoken te zien.

De hardloper gaat op twee meter achter hem, in precies dezelfde snelheid en pas lopen. Mark’s hoofd begint te suizen, what the fuck is going on? Hij verhoogt zijn snelheid, maar de volger blijft op precies gelijke afstand. Bij de Pelmolenweg slaat hij onverwachts de tegengestelde richting in, om door de stad te kunnen lopen.

Het maakt niet uit, de hardloper blijft op gelijke afstand volgen. Wat wil die gast van me, spookt het door zijn hoofd. Hij verhoogt zijn tempo nogmaals en rent zo richting de Dom. Liefst wil hij zo snel mogelijk naar huis. Hij schiet door de stegen en raakt kwijt waar hij eigenlijk loopt. Dan komt hij op de Mariaplaats. Hè, hoe ben ik hier terecht gekomen.

Voor het eerst zo lang als hij zich kan herinneren, is hij de weg in zijn vertrouwde stad kwijt geraakt. Hij vertraagt en zo ook de volger. En net op het moment dat hij zich wil omkeren, passeert de hardloper hem. Verbaast kijkt hij hem na, en leest op de achterkant van zijn trainingsjack: WYM – 2DTG

Aaahhh, het was gewoon iemand die me gebruikte als trainingshulp. Heb ik me daar nou zo druk om gemaakt. Vast een buitenlandse toerist, die de weg niet kent. Enigszins gerustgesteld keert hij huiswaarts. De gedachte aan Marijke kaapt zijn aandacht en het duurt niet lang of hij geniet van de aanraking van haar huid. En precies op het moment, dat hij op het punt staat zich in haar te verliezen brandt op zijn netvlies: WYM – what’s your magic – 2 days to go.

Een acute freeze doet hem stilvallen, en verbaast kijkt Marijke hem aan. Voel je je wel helemaal oké, je ziet zo bleek. Hij ziet geen andere uitweg, dan haar te vertellen wat er gebeurde. Het brengt de psychologe in Marijke naar boven. En zoals ze heeft geleerd, begint ze hem onbewust diagnose vragen te stellen.

Dat doet Mark geen goed en hij stelt voor om te gaan slapen. Enigszins ontevreden denkt Marijke, mannen zijn allemaal hetzelfde. Ze willen nooit over hun gevoel praten, als dat nodig is. Ze besluit het over een andere boeg te gooien en vertelt dat ze een mooi verjaardagscadeau heeft besteld op Bol.com.

Mark doet zijn best om zo rustig mogelijk over te komen. Zo vallen ze in een slaapachtige stilte naast elkaar in bed. Ieder verstrikt in een eigen gedachtewereld.

Hoofdstuk 4 bijna drieëndertig   

Drie minuten voor zeven en de wekker gaat af. Mark zit op de rand van zijn bed en hoort blote voeten rennen door de gang. De kamerdeur zwaait open en in vol ridder ornaad springt zijn zoon de kamer in. Pappa, vandaag komen de draken roept hij enthousiast.

Sssst, zegt Marijke tegen hem, je bent een dag te vroeg. Pappa is morgen jarig. Geamuseerd kijkt Mark naar zijn vrouw en zoon. Na een nacht van piekeren en strijden met de magie in zijn leven, realiseert hij zich dat zijn zoon meer magie ervaart dan hijzelf. Was ik nog maar zo klein, verlangt hij terug naar vroeger.

Het ritueel van opstaan en eten neemt de welkome onderbreking van de ochtend over. Enigszins brak, besluit Mark in de bus zijn oortjes met zijn favoriete muziek van GOT in te doen. Hij laat zich meevoeren met de klanken en langzaam neemt een avontuurlijk gevoel hem over.

Hoe geweldig zou het zijn, als ik vandaag kon zwerven door de bossen. Of als de bibliotheek op ons werk eruit zou zien als de Citadel. Uren lang dwalen langs oude mysterieuze boeken, op zoek naar de betekenis van drakenglas. De bus gaat over in de trein en hij loopt de stationstrap af naar beneden. Verbaast kijkt hij naar het reclamebord. In grote letters staat daar Wat is de magie in jouw leven?  De draken komen…

Het vertrouwde refrein van GOT galmt over zijn koptelefoon en hij denk Yes. Vandaag is de laatste dag van mijn oude leven. Morgen word ik drieëndertig, het getal van de magie. Hyper van enthousiasme loopt hij de marmeren ontvangsthal van het kasteel binnen.

De altijd vreemde Mary van de receptie kijkt hem aan en grijnst. Would you like a chocolat cookie?
Hij stopt er een in zijn mond en schuift met zijn hete mok koffie achter zijn beeldscherm.  Follow the white rabbit, staat er op de beker die hij van zijn kinderen heeft gekregen.

Hij drukt op de powerknop en is klaar om daar te lezen: Neo, we found you. Maar er gebeurt niets, gewoon zijn emailbox die opent met zeven nieuwe berichten. Vragen, en nog meer vragen en een vraag om aanpassing van zijn concept offerte. En voordat hij het doorheeft, is hij net als anders opgegaan in de gewone dingen van zijn werk.

Het zalmbroodje weet nog net een glimlach op te roepen, bij de herinnering aan de magie en gebeurtenissen. Maar dan raakt hij alweer verzeild in een gesprek over de verwerking van transacties in de q-cube.

Voordat hij er erg in heeft is het alweer vijf over vijf. Shit, ik moet haasten anders ben ik te laat bij de kinderen. Hij stopt zijn laptop in zijn rugzak en passeert de reclame poster bij het station. Die hangt er nog steeds.

De stationshal is groot en vol, wanneer hij er op dit tijdstip zo snel mogelijk doorheen probeert te komen. Een aantrekkelijke vrouw in een rode jurk snijdt hem dwars de pas af. Haastig wil hij haar inhalen, wanneer er een zwerver naast hem komt lopen. Hij herkent de zwerver, die hem vraagt om kleingeld. Ongeduldig richt hij zijn blik naar een andere kant, maar daar komt nog een zwerver in zijn richting.

Ook vanuit andere richtingen lijken er zwervers naar hem toe te komen en het beeld begint in een soort slomo te veranderen. Het zweet breekt hem uit en hij worstelt zich door de stroom van wandelaars in tegengestelde richting. Ondertussen wordt hij steeds verder ingesloten door de zwervers van Utrecht.

En weer galmt de stem door de stationshal: Dit is een bericht voor de reiziger genaamd Mark. Wat is uw magie? De slomo bewegende massa gaat nu zo langzaam, dat uit allerlei hoeken toestromende zwervers zichtbaar worden. Dan is het te laat.

Verschillende zwervers beginnen met de Riepe op hem in te slaan, steeds harder roepend wat is jouw magie. Tot er een enorme zwerver pal voor hem komt staan. Hij heeft knalrood haar en een gouden tand. Grijnzend mompelt hij: we hebben je magie nodig Mark, de Draken komen.

Niet wetend wat te zeggen, geeft hij de grote zwerver 50 Eurocent en trekt diens Riepe uit de hand. Meneer gaat het wel goed met u, hoort hij een vrouw met een geel hesje hem vragen. Hij merkt dat hij languit in de stationshal ligt, vlakbij de toiletten. Alles ziet er weer normaal uit.

Hoe laat is het, ik moet mijn kinderen van de BSO halen. Het is half zes, antwoordt ze hem. Vreemd er lijkt geen tijd te zijn verstreken. Hij klimt weer overeind en verzekert de vrouw dat hij oké is. Zo ver als mogelijk loopt hij door Hoog Catharijne, angstig om zwervers tegen te komen.

Papa, heb je ze vandaag gezien, vraagt Chris hem direct bij de BSO. Verontrust vraagt Mark zijn zoon: wie bedoel je? De draken natuurlijk, heb je ze echt niet gezien? Het is een hele groep en hun leider is groot, rood en heeft gouden tanden. Mark voelt zich steeds slechter, maar daar krijgt hij geen tijd voor. Morgen ben je jarig, pappa.

Ter gelegenheid van zijn privé oudejaarsavond, heeft zijn vrouw een feestmaal bereid. Een heerlijke Ravioli met biefstuk en een grote bak groene sla. De naderende verjaardag van hun vader, heeft de kinderen veranderd in een brok hypersone energie. Pfff, zucht Marijke wanneer de kinderen in hun bed liggen, wat een storm.

Had je een leuke dag, vandaag? Snap jij wat Chris bedoelt met zijn vragen over draken, pareert Mark de vraag van zijn vrouw. Vast het een of andere project, wat ze op school doen. Ik hoorde juf Marca zoiets zeggen. Mmmm, die projecten worden steeds groter aan zijn verhalen te horen.

Ik heb alvast een cadeautje voor je verjaardag. Ze haalt een klein pakje tevoorschijn uit haar tas en kruipt gezellig tegen hem aan op de bank. Er zit een prachtig horloge in. Verrast door dit prachtige onverwachte cadeau, vergeet hij al zijn vreemde ervaringen. Die avond brengen ze gezellig samen met een glaasje rode wijn door op de bank.

Hoofdstuk 5, het jaar van de meester 

Om half zes die ochtend klinken er de eerste voetstappen in de gang. Om al snel gevolgd te worden door een tweede paar, die uitkomen bij het bed van hun moeder. Ze trekken haar stilletjes uit haar slaap. Waarop het drietal strak om vier voor zeven, zingend en met een groot cadeau de slaapkamer binnen komt.

De overgang van een diepe slaap naar enthousiaste vrolijkheid, kost Mark geen enkele moeite. Dankbaar neemt hij de kussen, tekeningen en het grote pakket in ontvangst. Voorzichtig pakt hij het uit en zijn mond valt van verbazing open. In een mooie glazen bekisting, staat een drakenei op een houten standaard.

Verassing, roepen de kinderen. Vind je hem mooi, pappa? Prachtig zegt hij ontroerd. Waar hebben jullie die in hemelsnaam gevonden? Sinds kort zit er aan de Oudegracht een nieuwe winkel, of zoiets. Het heet de Werfeling. Nooit van gehoord zegt Mark, maar als ze dit soort mooie dingen hebben moet ik er gauw eens gaan kijken.

Je zult je er vast vermaken, bevestigt Marijke. Nu ben je drieëndertig, leeftijd van de meester. Hoe bedoel je, vraagt hij haar. Het schijnt dat Jezus op zijn drieëndertigste jaar meester werd. Oké zegt Mark, verrast door de bijbelkennis van zijn vrouw.

Tijd om aan te kleden jongens, het is inmiddels al bijna half acht. Iedereen springt op en begint aan zijn of haar vaste ritueel. Binnen no time zwaaien ze hun vader uit, wanneer deze de bus neemt naar het station.

In een toestand van enerzijds opperste vrolijkheid en anderzijds een drukkende verwarring na de gebeurtenissen van gisteren, staat hij op de roltrap naar boven. Schichtig kijkt hij om zich heen en voor de zekerheid heeft hij oortjes met harde muziek, zodat hij de stationsomroepster niet kan horen.

Veilig komt hij aan op zijn werk. Daar staat Mary al klaar om hem te zoenen. Gefeliciteerd, zegt ze van dichtbij in zijn oor. Hoe oud ben je geworden? Drieëndertig zegt hij trots. Oeps, een gevaarlijke leeftijd in deze tijd. Ik stuur je gelijk door naar de directiekamer van Bram. Ze vroegen me, je daar direct heen te sturen.

Met zijn jas nog aan, stapt hij de directiekamer binnen. Hoi Mark, doe je jas uit en kom zitten. Verrast door het gezelschap, schuift hij aan tafel. We hebben een probleem, zo begint Bram. De productpresentatie die je gisteren hebt verzorgd is volledig in verkeerde aarde gevallen.

Ze hebben al onze contracten opgeschort en leggen de verantwoordelijkheid bij jou. Kun je ons vertellen wat er is gebeurd, want we snappen er niets van. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. We vermoeden dat een van onze concurrenten de aanval op ons heeft ingezet.

Mark is verbijsterd. Ik heb onze vaste productdemo laten zien, wist al hun vragen te beantwoorden en ze gaven mij de indruk toen ze weggingen dat ze heel enthousiast waren. De mannen aan tafel kijken naar Bram. Dit antwoord wordt bevestigd door een van onze juniors, die ook bij de bijeenkomst aanwezig was. Gelukkig, denkt Mark.

Dus, zegt Bram, we vermoeden dat er iets anders gaande is. Kun jij ons iets meer vertellen over jouw relatie met de HR-manager van de Foundation? Een van onze seniors attendeerde ons hierop. Mark schrikt, een van mijn studievrienden is daar HR-manager. Dan valt er een ijzige stilte in de ruimte.

Bram staat op en loopt naar Mark. Wil je me nu volgen naar de uitgang Mark. Met onmiddellijke ingang schorsen we al je activiteiten en zul je van onze advocaten horen over het vervolg. Binnen vijf minuten staat Mark buiten, heeft zijn toegangspas ingeleverd en wordt door het glas onthutst aangestaard door Mary.

Verdwaast loopt Mark over het plein en probeert Marijke te bellen. Ze neemt niet op en al zijn verjaardag vreugde lijkt uit een ander universum.

Hoofdstuk 6 de draken zijn er

Met de ziel onder zijn arm loopt Mark langs het Amsterdam Rijnkanaal. Hij wordt ingehaald door twee trimsters met zwierende paardenstaarten. Verdwaast staart hij voor zich uit. Niet in staat om de situatie te overzien. Hij voelt alleen maar angst. De angst om zijn hypotheek niet meer te kunnen betalen, de angst om zijn vrouw kwijt te raken, de angst om zijn kinderen teleur te stellen.

De hardloopsters in de verte herinneren hem aan de vreemde gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Zou ik soms een soort visioen hebben gehad over wat er aan zat te komen. De ene gedachte, na de andere tuimelt door zijn hoofd.

Dreigende wolken, hangen boven de stad en de wind neemt toe. Maar Mark merkt er niet veel van. Verdoofd door de gebeurtenissen loopt hij verder en verder. Als in een trance loopt hij nog een keer helemaal door de product presentatie. Heb ik iets gemist, vraagt hij zich af.

Zachtjes begint het te regenen en zijn weg wordt geblokkeerd door een wirwar van snelwegen. Hij staat ergens in een buitenwijk, maar het lijkt hem nauwelijks te boeien. Wat zou Kees hiermee te maken hebben? Hij heeft hem al in geen twee jaar meer gezien. Van zijn Linkedin profiel weet hij, dat hij bij de Foundation werkt, maar daarmee houdt zijn kennis op.

Hoe Mark ook zijn best doet, langs geen enkele route lukt het hem om een enigszins logisch antwoord te vinden, dat past bij zijn ontslag. Ondertussen stroomt de regen door zijn haren, over zijn gezicht. Maar het kan hem niet deren. Wat maakt dat uit, wanneer je hele leven als een kaartenhuis ineen stort. Niets, hoort hij zichzelf hardop zeggen.

Wat zegt u meneer, hoort hij een jonge voorbijganger vragen. Niets, snauwt hij de jongen op zijn electrische scooter toe. Deze stopt en begint heel hard te lachen. U bent gek, weet u dat? U loopt hier drijfnat door de regen, zwalkend over het fietspad, blokkeert mijn pad en zegt dan niets.

Zijn vriend, achterop de scooter zet ook zijn helm af. Ik denk dat hij de ‘Knight of nothingness’ is. De ene flauwe grap, na de andere wordt uitgestort over Mark. Totdat ook deze niets anders kan doen dan meelachen. Jongens zegt hij, jullie zijn minstens net zo gek als ik.

Ho, meneer. Dat kunt u niet zomaar tegen een draak zeggen. U heeft geen idee, wie we zijn en waarom we op uw pad zijn verschenen. Mark verbleekt en bijna voelt hij zich in een zwarte afgrond verdwijnen. Gaat het meneer, vraagt de bestuurder hem vriendelijk. Het is niet mijn intentie om u over de rand van de afgrond te gooien.

De andere jongen geeft hem een ansichtkaart. Daarop staat een afbeelding van de Oude Gracht in Utrecht, met daarop een groene draak. Wij zijn teamleden van de Werfeling. We worden ingehuurd om u de juiste richting te wijzen. Oudegracht aan de Werf, nr 163. Daar, in het magisch hart van Utrecht wordt u verwacht voor een verjaardagsfeestje.

De jongens rijden weg en verbluft kijkt Mark ze na. What the fuck, denkt hij. Dit hele circus van vanochtend was een grote act voor mijn verjaardag. Hij kan het nog niet geloven.
Verbijsterd pakt hij zijn telefoon, om zijn baas te bellen. Een reeks gemiste oproepen, maar als hij de secretaresse aan de telefoon krijgt, schakelt zij hem direct door naar de advocaat.

Meneer, ik raad u aan om contact op te nemen met uw eigen advocaat alvorens ons te bellen. De lijn wordt verbroken. Ik begrijp er helemaal niets meer van, denkt Mark bij zichzelf. Waarschijnlijk is het de bedoeling dat ik naar het feestje ga. En zo zet hij koers, naar de Werfeling.

Hoofdstuk 7  in de Werfeling

Het is een flinke tippel van de rand van Utrecht, naar hartje centrum. Maar een klein uur later, daalt een bezwete Mark af langs de trap aan de Oudegracht, tegenover de Winkel van Sinkel.

Zijn sombere stemming na het ontslag van die ochtend, heeft plaats gemaakt voor een jolige uitbundigheid. Hoe bijzonder dat al die mensen zoveel moeite hebben genomen, voor zijn verjaardag.

Hij gaat de Werfeling binnen en zet zich schrap voor een uitbundig feestgedruis. Maar niets van dat alles komt hem tegemoet. Er heerst best wel een aangename en ontspannen sfeer, maar met een verjaardagsfeest heeft dat niets te maken.

Een jonge verkoopster begroet hem hartelijk bij binnenkomst. Kan ik je ergens mee van dienst zijn, vraagt ze hem. Uhh, ik kom hier voor mijn verjaardagsfeest, zegt hij aarzelend. Oké, dan ben je op de juiste plek. Kijk rustig rond, er staat vast wel iets bij dat je aanspreekt.

Dit is niet wat hij had verwacht. Geen confetti, geen drank en geen gezoen, wel een hele vreemde winkel. Langzaam kijkt hij om zich heen. Een grote kast vol met wonderbaarlijke attributen. Hij heeft geen idee waarvoor die zijn bedoeld. Magisch zand, wit en zwart, rozenwater, wat is dit voor een plek?

Hij moet wat buigen om door het kleine poortje te kunnen. Dan staat hij midden in de vreemdste winkel die hij ooit heeft gezien. Prachtige wonderbaarlijke attributen staan hier uitgestald, of het de normaalste zaak van de wereld is. Het gevoel bekruipt hem van Harry Potter, die de toverstok winkel op de Wegisweg weg, binnen is gegaan.

Ineens herinnert hij zich het verjaardagscadeau van zijn vrouw en kinderen. Zou het drakenei hier vandaan komen? Wilt u er misschien een kop koffie of thee bij, vraagt de verkoopster hem aardig. Hij heeft al in geen uren meer gegeten en gedronken, realiseert hij zich. Heel graag.

De verkoopster verdwijnt door een volgende poort en Mark zijn aandacht keert terug bij de spullen in de winkel. Smullend van de collectie, wordt zijn aandacht getrokken door een beeldscherm aan de wand. Daar ziet hij een groep mensen, die ergens op een ver strand een soort levend schaakspel met elkaar lijken te spelen.

Ik zet de koffie hier voor je neer. Hij volgt haar door een tweede houten poort en gaat aan het tafeltje zitten. Er zitten nog wat meer mensen te werken. ‘Is vandaag je verjaardag?’, vraagt de verkoopster aan hem. Ze raken aan de praat en hij vertelt haar over de gebeurtenissen tot nu toe. Van de verjaardag, het ontslag, de jongens op de brommers tot aan hier.

Oké, zegt ze tegen hem. Blijf even rustig zitten, dan vraag ik even iets aan mijn collega. Verbaast kijkt Mark haar na. Samen met een tweede, wat oudere blonde vrouw komt ze binnen enkele minuten terug. De vrouw stelt zich aan hem voor.

Ik begrijp van mijn collega, dat je door twee ‘draken’ hier naartoe bent gestuurd. Ik denk dat het belangrijk is om duidelijk tegen je te zijn. We organiseren hier geen verjaardagsfeestjes. Het lijkt erop dat er zich iets essentiëlers in je leven voltrekt. Mark kijkt haar ernstig aan.

Dus je bedoelt te zeggen, dat ik misschien wel echt ontslagen ben? Zo ziet het er wel uit, ja. Kun je nog iets meer vertellen over je zoontje en zijn draken? Hij vertelt haar over zijn fascinatie voor magie en draken. En hoe hij al weken hierover opgewonden is, tot en met het drakenei cadeau.

Boeiend, zegt ze met een grote glimlach. Misschien is het wijs om een vervolg afspraak te maken. Dan kunnen we wat dieper ingaan op de betekenis van deze gebeurtenissen. Het lijkt me niet heel aardig om op je vrouw en kinderen op je verjaardag, lang te laten wachten. Bovendien is het wellicht ook wijs om je te beraden op wat zakelijk verstandig is.

Het gesprek heeft Mark tot rust gebracht. Alsof hij even in verschillende dimensies van de werkelijkheid tegelijkertijd leefde. Na dagen van vreemde gebeurtenissen, zijn hier misschien wel antwoorden te vinden op mijn vragen.

Voel je vrij om nog even lekker te sneupen, zegt de blonde vrouw. Misschien vind je in onze bibliotheek wel een boek dat je kan inspireren in deze situatie.

Hoofdstuk 8   Op een kruispunt

Met een boek over de heilige geometrie onder de arm, keert Mark terug naar huis. In een vreemde gemoedstoestand loopt hij de trap op. Hij is nog alleen en kan de verleiding niet weerstaan om een eerste hoofdstuk in zijn boek te lezen.

Tot de kinderen en Marijke wild enthousiast het huis binnen komen rennen. Chris springt boven op zijn nek en vraagt of hij een foto van de draken heeft gemaakt. Hoe weet jij dat, denkt Mark bij zichzelf. Je was wel een beetje ongezellig, ik heb vandaag meerdere keren geprobeerd je te bellen, zegt Marijke.

Ik ben geloof ik ontslagen vandaag, zegt hij haar om dat er maar alvast uit te hebben. Wat???? Marijke kijkt hem onthutst aan. Op je verjaardag ben je ontslagen, hoezo? Laten we eerst maar even gaan zitten. Dan wil ik er wel een taartje bij, roept zijn jongste zoon.

In een vreemde on-feestelijke setting met taart en kaarsjes, zit het gezin te luisteren naar het bizarre verhaal van Mark. Van het gesprek in de directiekamer, hoe hij de deur uit werd gezet, de ontmoeting met de draken tot en met het bezoek aan de Werfeling.

Iedereen zit stilletjes te luisteren. Marijke doorbreekt als eerste de stilte. Misschien is het verstandig wanneer je eerst even belt met Herman. Ja dat is een goed idee. Mark belt zijn vriend Herman, een advocaat, die hij kent via zijn Ronde tafel club.

Gelukkig is hij gewoon bereikbaar, waarop Mark nogmaals zijn verhaal doet. Herman stelt hem wat vragen, waarna hij Mark een beetje gerust stelt. Je hebt een gewone arbeidsovereenkomst, je lijkt niets gedaan te hebben waardoor je risico’s loopt. In het slechtste geval sturen ze aan op een ontbinding en zul je op zoek moeten naar een nieuwe baan. Ik stel voor dat we maandag een afspraak maken. Dan kunnen we ook zien waar zij mee komen.

Mark keert terug in de huiskamer en doet verslag. Gelukkig zegt Marijke, dat gaat vast wel goed komen. Maar wat mij meer verontrust zijn de vreemde gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Ik heb je nog nooit zoveel vreemde verhalen horen vertellen, als de afgelopen tweeënzeventig uur.

Het drakenei hebben we inderdaad in die winkel gekocht. De Werfeling zit er nog maar kort en ik werd aangetrokken door hun reclame posters met ‘Wat is jouw magie?’. Samen met Chris, hebben we je cadeau uitgezocht. Dat was erg leuk om te doen.

Wat we je nog niet verteld hebben, is dat bij het drakenei ook nog een website hoort. Op het kaartje dat erbij zit, staat een QR-code. Wanneer je die scant kom je uit op een speciale webpagina. Geen idee wat daar staat, want dat leek ons meer iets voor jou om te bekijken.

Dan gaat de deurbel. Opa en oma staan voor de deur, roept de jongste. Laat ze maar snel binnen, zegt Marijke. En jongens, ik denk dat we vanmiddag nog maar niemand iets moeten vertellen over wat er bij pappa is gebeurd. Denk erom, mondje dicht.

Vrolijk kletsend met wat familie en vrienden, gaat de middag voorbij. En na de traditionele Chinese afhaalmaaltijd, keert de rust terug in het gezin. Waarna Mark het huis opruimt en Marijke de kinderen in bed stopt.

Nog enigszins verdoofd van het verjaardagsgeweld, zitten ze samen op de bank. Weetje, wat ik nou het meest vreemde van al die gebeurtenissen van vandaag vind, is dat Chris me vroeg of ik een foto van die twee jongens op hun scooter heb gemaakt. Hij kon dat niet weten…

Weetje wat ik nog veel vreemder vind van vandaag, zegt Marijke. Dat jij na alles wat je hebt meegemaakt doet, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Onze hele toekomst staat op het spel en jij maakt je druk over draken? Ik denk dat je niet alleen naar de advocaat, maar ook naar een psychiater moet. Volgens mij klopt er iets niet helemaal bij jou.

Deze uitval had Mark niet zien aankomen. En na alles van vandaag, barst hij in tranen uit.

 

Hoofdstuk 9 waar is het goud

Het is half tien en Mark zit alleen aan de keukentafel. Marijke is naar haar werk en de kinderen zitten op school. De slingers van gisteren hangen er nog. Maar het voelt als een kater, zonder iets te hebben gedronken.

Wat ga ik vandaag doen, vraagt hij zichzelf af. Normaal zat ik nu mijn mail te lezen. Hij opent zijn laptop en ontdekt dat hij geen toegang meer heeft tot zijn account. De deurbel gaat en een boos kijkende man overhandigt hem een grote envelop. Wilt u svp tekenen voor ontvangst.

Zenuwachtig opent Mark de grote envelop. Een dik pak papier met stukken van zijn werk en van een advocaat. Trillend leest hij de eerste bladzijden. Het is alsof het over iemand anders gaat, maar zijn naam wordt steeds genoemd. Langzaam beginnen de emoties in zijn onderbuik aan te zwellen.

Wanneer hij de schadeclaim leest die hem wordt opgelegd, neemt de vlammende woede het van hem over. Jarenlang heb ik me uit de naad gewerkt voor dit bedrijf, bakken geld hebben ze aan me verdiend en dan flikken ze me dit? Waarom heeft niemand mij iets gevraagd?

Hij legt de papieren op zijn bureau. Boos ijsbeert hij door de huiskamer, bedenkt allerlei dingen die hij zou kunnen doen. Maar uiteindelijk doet hij niets. Moedeloos ploft hij op de bank. Starend naar de huizen aan de overkant, valt zijn blik op het drakenei.

De grijze lucht buiten geeft het ei een grauwe kleur. Wat zou erin zitten, vraagt hij zich af. Hij neemt het uit de glazen kist, waarbij er een kaartje met een QR code uitvalt. O ja, dat is waar ook. Er was nog iets met een webpagina.

Met toch niets te doen, scant hij de code en komt uit op een webpagina van de Werfeling. Een magisch ogende pagina over draken, waarop hij begint te lezen. Bij de tweede alinea valt zijn mond open van verbazing. Draken kunnen na jaren van liggen snurken op het goud, plotseling ruw wakker worden gemaakt en ontdekken dat al hun goud verdwenen is.

Eigenlijk staat hier precies wat me gisteren is overkomen, denkt hij bij zichzelf. De afgelopen jaren heb ik liggen slapen in het comfort van mijn goed betaalde baan. Waar ik vroeger avonturen beleefde, was ik de afgelopen zeven jaren toch wel een beetje ingedut. De grimmige blik op zijn gezicht maakt plaats voor een ijle glimlach.

En zo daalt hij een uur later de trap tegenover de winkel van Sinkel af, voor zijn tweede bezoek aan de Werfeling. Achter de toonbank staat een man met een wat kalend hoofd en grijs haar. Mark vraagt zich af waar de blonde vrouwen van gisteren zijn gebleven. Kijk rustig rond, zegt de man tegen hem maar ik moet naar mijn opleidingsgroep. Ik zal even iemand voor je roepen.

De man gaat de trap op en verdwijnt door een poortje in een grote ruimte, die hij door de glazen deur kan zien. Daar zit een groepje mensen aan een grote witte tafel. Zijn oog valt op het eerste deel van het plafond. Het heeft een blauwe kleur met iets wat lijkt op een sterrenhemel. Het doet hem ergens aan denk, maar hij kan het niet helemaal plaatsen.

Rennes le Chateau, hoort hij achter zich. Het plafond van het mysterieuze kerkje in het Zuid Franse Katharenland. Een bedevaartsoord voor spirituele goud zoekers. Vrolijk kijkt de blonde vrouw van gisteren hem aan. Mijn naam is Céleste en ze schut hem vriendelijk de hand. Leuk dat je er weer bent.

Misschien ben ik ook wel op zoek naar mijn goud. Ik ben er vanochtend van beroofd, mompelt hij zachtjes. Dat is een goed teken, zegt Céleste lachend. Zal ik je er een kopje thee bij inschenken.

Hoofdstuk 10 in het oog van de orkaan is het stil

De vrouw legt Mark uit wat de Werfeling eigenlijk is. Het blijkt meer te zijn dan een winkel, eigenlijk draait het in de kern om het ontwikkelen van je bewustzijn. Ze vertelt hem over de verschillende gates, waarlangs dat mogelijk is. Mark voelt zich aangetrokken door haar uitleg over de South gate.

Van kinds af aan houdt hij al van kastelen en magische plekken. Reizen was lange tijd zijn passie, al is dat met de komst van de kinderen wat uit zijn leven verdwenen. Toch is hij voornemens om het reizen weer op te pakken, wanneer de kinderen groot zijn.

De South gate voert naar een training in het Zuid Franse Katharenland. Céleste begint hem uit te leggen dat ze daar, temidden van een prachtige natuur, mensen inzicht geven in hoe ze hun energie kunnen besturen. Al snapt Mark niet goed wat ze daarmee bedoelt, het klinkt hem als muziek in de oren.

Bovendien is het bestemd voor mensen die op een kruispunt in hun leven staan. Nou, daar is hij wel van overtuigd, dat dit een kruispunt in zijn leven is. En het summum is dat het ook nog draait om een verhaal over oude geheime orden en een vreemde schat in het dorpje Rennes le Chateau.

Mark krijgt het gevoel dat hij in de Davinci code is beland. Céleste lacht om zijn blije gezicht, maar dan in het echte leven voegt ze eraan toe. Wanneer gaat dat plaatsvinden, vraagt Mark opgetogen. Het blijkt al over vier weken te zijn.

Zijn gedachten gaan naar huis. Wat zou Marijke daarvan vinden, hij is nog nooit op zo een reis geweest. Als het nou een zakenreis was, dan kon hij gewoon zeggen dat het van zijn baas moest. Maar dan trekt er een akelige gedachte door zijn hoofd. Alsof er op een zonnige dag plotseling een dikke wolk voor de zon schuift.

Ineens is daar de brief met de schadeclaim. Hij verbleekt en begint te stotteren. Wat gebeurt er, vraagt Céleste hem. Hij vertelt over de gebeurtenissen. Maar in plaats van hem gerust te stellen, begint ze hem uit te leggen over de modi van bewustzijn.

Dat hij zojuist vanuit de modus van intuïtie, via het denken en de emoties in de overlevingsmodus terecht is gekomen.

Hij herkent het als iets wat hem wel vaker overkomt. Kijk, dat is waar het kunnen besturen van je energie je bij kan helpen, legt ze hem uit. Kijkend naar wat je de komende weken te wachten staat, zou het best wel eens verstandig kunnen zijn om mee te gaan.

Mark voelt zich weer wat beter worden. Grappig zegt hij, normaliter zou ik nu de hele dag van slag zijn. Maar op de een of andere manier heb ik daar nu geen last van. Dit is nog maar een glimp van wat bewustzijnsontwikkeling je kan brengen, zegt ze hem met een ernstige blik.

Volgens mij kun je er beter even rustig over nadenken. Mark grijnst, dat is niet zijn stijl. Wanneer hij voelt dat hij iets moet doen, dan kan hij heel snel beslissen. Zijn intuïtie werkt uitstekend.

We sturen je wat informatie toe over het programma en wellicht is het iets voor je om eens bij de meditatie avonden te komen kijken. Dat helpt, om in deze stormachtige fase van je leven, beter bij jezelf te kunnen blijven.

Dan staat Mark weer buiten. Hij blijft nog even staan om in het zonnetje te genieten van de bootjes in de Oudegracht. Hoe ga ik dit aanpakken, vraagt hij zich af. Marijke was niet heel positief gisteravond, denkt hij. En dan op dit moment alleen op reis gaan, is wellicht wat veel.

In de gracht komt een rondvaardboot voorbij. Hij toetert luid, alvorens in het donker onder de brug bij het stadhuis te verdwijnen. Soms moet je gewoon een risico nemen, denkt hij bij zichzelf. Met een flinke pas, koerst hij op huis aan.

Hoofdstuk 11  na het oog komt de storm terug

Thuis aangekomen treft hij Marijke aan. Ze zit in tranen op de bank, gebogen over de papieren van zijn werk. Als dit fout gaat, zijn we alles kwijt, zegt ze snikkend. Mark legt zijn arm over haar schouder en probeert haar wat gerust te stellen.

Zover zijn we nog lang niet en denk aan wat Herman ons gisteren vertelde. Al ben ik er zelf ook wel erg van geschrokken. Ik snap eigenlijk niet zo goed waar dit alles vandaan komt. Maar wat doe jij zo vroeg thuis, vraagt hij haar. Ik kon me niet concentreren vandaag en dacht dat ik beter naar huis kon gaan om jou te steunen.

Wat lief van je en hij geeft haar een kus op haar natte wang. Ze lachten allebei. Heb je enig idee wat er nu eigenlijk is gebeurd, vraagt ze hem. Hij vertelt over hoe hij, naar zijn idee goed bezig was op zijn werk en over de presentatie aan de klant.

Ook dat hij zijn vriend Kees, waarover dit alles lijkt te gaan al in geen twee jaar meer heeft gezien of gesproken. Maar zie je dan geen enkele reden, voor dit hele gedoe? Misschien heeft het iets te maken met de machtstrijd, die binnen de directie gaande is. Ik heb al veel grote contracten binnen gehaald voor Pepijn. Die is in een felle strijd verwikkeld met onze Ceo Ronald.

Door mij uit te schakelen, verliest Pepijn een belangrijke steunpilaar. Dat klinkt als een mogelijk scenario, is Marijke het met hem eens. Maar dan kunnen ze die beschuldigingen waarover ze schrijven toch nooit bewijzen?

Neen, dat lijkt me ook niet, is Mark het met haar eens. Gelukkig is er niets met jou aan de hand. Na al die vreemde verhalen van deze week, dacht ik dat je misschien wel iets heel stoms had gedaan. Nou niet dat ik me bewust ben, grinnikt Mark.

Toch zijn die dingen wel echt gebeurd, al snap ik er niet heel veel van. Mark vertelt over zijn twee bezoeken aan de Werfeling en hun reactie op de gebeurtenissen. Marijke, die gefascineerd is door dit soort spirituele zaken, helpt hem mee nadenken over wat het precies zou betekenen.

Misschien moet je gewoon meegaan naar die training. Je zit nu toch thuis, het leidt je mooi af en het geeft je de gelegenheid om je koers te bepalen, zegt Marijke. Wow, denkt Mark bij zichzelf. Gisteravond zag ik niet aankomen, maar dit ook niet.

Dat lijkt me geweldig en hij begint te glunderen. Ik schrijf me er meteen voor in. Geen idee wat het me gaat brengen, maar het voelt goed en ik begin weer te leven. Het enthousiasme van Mark geeft Marijke weer moed en zo gaan ze met een goed gevoel het weekend in.

Maandag ochtend elf uur.

Met het zweet op zijn rug, zit Mark in de felle zon achter het raam in het kleine kantoortje van zijn advocaat. Ik ga het nog rustig lezen, maar mijn eerste reactie is dat het er toch serieuzer uitziet dan we hadden gedacht. Heb jij die vriend van je onlangs nog gesproken, vraagt de jonge advocaat.

Mark geeft hetzelfde antwoord, als hij ook aan Marijke gaf. Vreemd, is de reactie van Herman. Het lijkt wel alsof ze hem als een soort getuige op de achtergrond houden. In elk geval vraag ik jou om een tijdlijn te schrijven van alle gebeurtenissen op dit gebied tot nu toe.

Ondertussen beraad ik me op de vervolgstap en sturen we ze in elk geval een reactie. Daarin stellen we dat je een normale dienstbetrekking hebt en het arbeidsrecht je dus beschermt. Laat ze maar laten zien waarmee ze komen.

Toch niet helemaal gerust keert Mark weer naar huis. Misschien kan ik vanavond beter naar die meditatie avond gaan. De vorige keer voelde ik me ook een stuk beter, nadat ik bij de Werfeling geweest was.

Een toepasselijke naam, zegt hij hardop tegen zichzelf.

Hoofdstuk 12  de South Gate

Het is zaterdag ochtend negen uur en Mark kijkt uit over een wit wolkendek onder zich. Hij is onderweg naar de training Fundamentals in het zuiden van Frankrijk. Alhoewel hij blij is dat hij in het vliegtuig zit, heeft hij nog weinig tijd gehad om zich hierop te verheugen.

Hij kijkt naar de tekening van een grote groene draak, die zijn zoon voor hem heeft gemaakt. De draak vliegt wat schuin langs een kasteel, dat staat op de top van een berg. Een grote vallei en kasteelmuren vol met ridders met schilden en zwaarden.

De hectiek van de afgelopen weken heeft hem moe gemaakt. Na het eerste bezoek op die maandag ochtend, is hij al vier keer bij zijn advocaat geweest. Al meerdere keren heeft hij aangetekende stukken in ontvangst moeten nemen van de tegenpartij.

Die beweert te kunnen bewijzen dat hij heeft geprobeerd om bedrijfsgeheimen mee te nemen naar de concurrent. Daarop hebben zij gereageerd met een betoog over machtsstrijd in de directie. De situatie is nog complexer geworden en zijn werkgever heeft beslag laten leggen op zijn bankrekening.

Dit alles overpeinzend kijkt hij naar buiten. Op zijn koptelefoon speelt de muziek van Game of Thrones. Gelukkig ben ik er even uit. Hij denkt aan Marijke, die hem geweldig steunt en zijn schoonouders die deze week op de kinderen passen. Laat ik er dan ook maar van proberen te genieten.

Hij kijkt om zich heen en vraagt zich af of er soms ook andere deelnemers aan deze training zitten. Misschien wel naast hem. Maar daar lijkt het niet op, daar zit namelijk een Francaise te slapen op de schouder van haar vriend.

Hij bladert wat in het magazine en zijn oog valt op een advertentie. Een foto van een Nederlands tafereel met een trein, waarop iemand de letters ‘beleef’ heeft verandert in ‘Je bent’ de magie op het spoor’. Oké, denkt hij bij zichzelf, niet paranoïde worden. Ze mogen dan Mystic Travel heten, maar dit is toeval.

Bij aankomst op het vliegveld van Toulouse wordt hij opgehaald door twee mensen, die hij ook in de Werfeling heeft gezien. Céleste en de man met het grijze haar. Nieuwsgierig bekijkt hij de andere Nederlanders, die deze week samen met hem in deze training zitten.

Ze verlaten het vliegveld, om na een flinke rit steeds dieper in de Franse bossen te verdwijnen. Af en toe ziet hij een glimp van de Pyreneeën, om dan weer even uit beeld te verdwijnen. Als ik ontvoerd wordt, dan is dit een geslaagde poging, denkt hij bij zichzelf. Luisterend naar de kletsende vrouwen voorin, dommelt hij wat weg.

Maar al vrij snel komt het programma op gang. En voor hij het weet is hij ondergedompeld in een werfelende wereld van magie. Moe ploft hij die avond in zijn bed. Wow, als dit nog maar dag één is, wat ga ik dan de komende dagen nog wel niet beleven. Hoeveel kwartjes kunnen er op een dag vallen.

Het is even slikken wanneer hij om zeven uur in de buitenlucht een meditatie staat te doen. Maar de zonsopgang en de heerlijke frisse lucht maken dit ruimschoots goed. Langzaam drijft hij weg van de wereld van advocaten en Nederlandse hectiek. Om die plaats te laten maken voor nieuwe inzichten en een heel andere manier om met zijn energie om te gaan.

Grappig denkt Mark, ik had niet gedacht om het woord energie in deze context te gebruiken. Maar veel tijd om daar bij stil te staan heeft hij niet. Het programma voert hem verder. Stap voor stap begint hij zich steeds meer als Neo in de Matrix te voelen. Alsof hij de werkelijkheid op een andere manier beleefd.

En toch zit er eigenlijk niets zweverigs of vaags in het verhaal van deze mensen. Al verbaast hij zich nog wel over hoe deze mensen zoveel van hem kunnen weten, ze zijn vriendelijk, grappig maar ook buitengewoon intelligent. Alsof ze dwars door hem heen kunnen kijken.

De dagen schreiden verder in een heerlijke mix van inzichten, oefeningen en wonderbaarlijke ervaringen. Waarbij het er eigenlijk steeds om draait, dit alles in je dagelijkse leven en persoonlijkheid te kunnen toepassen. Als dit persoonlijke ontwikkeling is, dan wil ik er meer van, hoort hij zichzelf tegen anderen zeggen.

Krachtig en met een duidelijke visie op wat hij wil creëren, stapt hij als een 2.0 versie van zichzelf door de schuifdeuren in de aankomsthal. Daar wordt hij uitbundig toegejuicht door zijn kinderen en een enthousiaste Marijke. Jemig, zo krachtig heb ik je nog niet eerder gezien. Wat is er gebeurd?

Die avond doet Mark zijn best om zijn belevenissen aan Marijke uit te leggen. Op haar beurt doet ze haar best om het te begrijpen. Maar veel van de dingen die hij zegt hoort ze wel maar toch ook weer niet.

Het maakt niet uit, denkt ze bij zichzelf. Mark is tevreden en als hij zo terug komt, dan mag hij van mij wel elk jaar naar die training. Als een blok vallen ze die avond tegen elkaar in slaap.

Hoofdstuk 13 – waar is de zon?

Na een week heerlijk in de Franse zon, is het wel weer even wennen wanneer de wekker van Mark om zeven uur maandagochtend af gaat. Alhoewel hij geen werk heeft, staat hij toch in het oude ritme op.

Hij brengt de kinderen naar school en onderweg vraagt zijn oudste zoon, of hij de tekening nog heeft. Hij kijkt hem als een trotse vader aan.

Vorige week donderdag stond ik op het hoogtepunt van de training op de top van een kasteel. Op dat moment scheerde er een F16 door de vallei, op precies dezelfde manier als de draak die je getekend had.

Zijn zoon glimlacht. Ik zei het je toch pappa, de draken zijn er. Met het schoolplein in zicht, brengt hij zijn kinderen naar binnen. Zijn jongste zoon fluistert tegen hem, pappa ik weet ook veel hoor. Hij knielt en spreekt zijn kids toe. Jongens jullie zijn als de jonge helden uit Game of Thrones.

Trots rennen ze naar hun klaslokaal. Hey Mark, hoort hij van achter zich. Daar staat zijn vriend Kees. Verbaast staart hij hem aan. Dan herinnert hij zich de intenties, die hij vorige week heeft neer gezet. Zou het echt zo werken?

Hoi Kees, zegt hij blij verrast. De mannen kloppen elkaar op de schouders, al voelt het wel een beetje vreemd voor Mark. Wat brengt jou hier op school, vraagt hij hem. In groep zeven zijn ze bezig met een project rondom innovatie en daarvoor hebben ze me uitgenodigd.

Snel vertelt Mark over de gebeurtenissen in de afgelopen weken en vraagt hem op de man af, waarom hij niet gewoon naar hem toe is gekomen. Stom verbaast kijkt Kees hem aan. Man, ik weet er helemaal niets van. Ik zweer het je. Ik ben met hele andere dingen bezig.

Mark begint te lachen. Ik zal je niet ophouden, maar zullen we morgenavond in de stad eten. Dan vertel ik je het hele verhaal. Ja, dat lijkt me een goed idee, zegt Kees. Tot morgen. Mark stapt op zijn fiets en rijdt gelijk naar het kantoor van zijn advocaat.

Herman staat nog wat slaperig bij zijn koffie, wanneer hij binnenstormt. Wat heb jij gedaan, vraagt deze hem verbaast. Mark vertelt over zijn ontmoeting met Kees. Interessant, al zou het natuurlijk ook een opzettelijke ontmoeting geweest kunnen zijn. Om te kijken of ze je op die manier vast kunnen zetten. Wees op je hoede.

Verward fietst Mark terug naar huis. Moet ik nu mijn goede gevoel volgen, dat ik had bij Kees. Of moet ik de rationele afweging van Herman volgen. De inzichten van de afgelopen week beginnen hun werk te doen.

Rustig kijkend naar de situatie, fietst hij al ‘het is zoals het is’ send door de stad. Zijn ideeën om zakelijk een nieuwe richting in te slaan, flirten met zijn hersenen. Tijd om magie te gaan bedrijven. Eerst wat dingen in gang zetten.

Gelukkig heeft zijn advocaat tijdens de week in Frankrijk, het beslag van zijn bankrekening af kunnen krijgen. Daarom rijdt hij naar de Mediamarkt en schaft zichzelf de grootste Apple in de winkel aan. Vervolgens fietst hij door naar de Werfeling, om daar op zoek te gaan naar een nieuwe boekenreeks.

Met een reusachtige doos komt hij de Werfeling binnen. Ha Mark, begroet de jonge verkoopster hem. Kom je voor ons werken? Neen, die computer is om een nieuwe start te maken met mijn nieuwe activiteiten. Wat leuk, is dat een van je intenties uit Frankrijk die zich manifesteert?

Enthousiast begint hij te vertellen over zijn ervaringen. Geamuseerd luistert de verkoopster naar zijn verhalen. Tja, het lijkt erop dat je de magie mee naar huis hebt genomen, zegt ze hem lachend toe. Vrolijk en vol energie verlaat Mark de Werfeling, om zich de rest van de dag te verliezen in het installeren van zijn nieuwe computer.

 

 

---