the Shaman’s & the Snowflakes

Beste lezer

Vandaag neem ik jullie mee in de wonderbaarlijke wereld van de Sjamanen. 

Stel je voor het is zondagochtend half negen, Oudegracht Utrecht. Ik loop de trap af om de Werfeling klaar te zetten voor een Vivere groep en stuit daar op een hele groep mensen van uiteenlopende pluimage. 

Zo zit er een Aziatisch ogende vrouw met een zwerfhondje in haar tas, een slapende of trippende Surinaamse jongen tegen de voordeur, en nog een groep van hun vrienden. Ze hebben met zijn allen het Utrechtse ochtendgloren gevierd. Uh ja, overal bierglazen, blikjes en nog wat chaos, maar dat hoort ook een beetje bij het ondernemen in het centrum van een grote stad. 

Afijn, we raken wat aan de praat en binnen een paar minuten gaat het over religies, het Westerse systeem en toekomstvoorspelling. Enigszins beneveld, neigt hun discussie soms wat wantrouwend maar a la. Ik moet verder dus ga de lichten aan steken en verder de Werfeling klaar maken.  

Na een tijdje hebben ze hun spullen opgeruimd en hun vliegende vriend wat verderop op de kade neergelegd. Nieuwsgierig vragen er twee of ze heel even binnen mogen kijken. En zowaar, de zoëven nog wantrouwige man blijkt helemaal enthousiast over smudges en vertelt enthousiast over zijn roots in de Afrikaanse spiritualiteit. Binnen hun Afrikaanse cultuur speelt de Sjamaan een belangrijke rol.  

Maar wat zijn Sjamanen dan eigenlijk precies. Het is een breed begrip wat je op veel plaatsen op Aarde tegenkomt.  

Voor ons gaat de realm van de Sjamanen over zielen wiens kracht draait om het kunnen werken met de frequenties van de natuur. Mensen die vele levens hebben doorgebracht op het snijvlak van mens, bewustzijn en moeder Aarde. 

De kern van deze kracht bevindt zich in de derde modus van het menselijk bewustzijn, met het miltchakra als toegangspoort. Hier draait het o.a. om de het kunnen laten doorstromen van onze innerlijke binnenwereld naar de zichtbare buitenwereld. 

Bij die doorstroming van onze innerlijke wereld naar de uiterlijke wereld spelen herinneringen uit dit leven een belangrijke rol. Want vaak zijn het de gebeurtenissen uit het leven, die ervoor zorgen dat we van binnen iets anders voelen dan we van buiten laten zien. 

Een gebied waar de doorstroming van onze binnenwereld naar de buitenwereld in deze tijd vaak geblokkeerd is, zijn de emoties.  

Er gebeurt iets, bijvoorbeeld je ziet een groep vreemde gasten voor de deur van je winkel die er een zooitje van maken. In plaats van je boosheid te uiten om de chaos die ze maken, houd je een vriendelijk praatje over het mooie weer.  Met andere woorden, hoe je je van binnen voelt kan niet doorstromen naar je gedrag in de buitenwereld. 

Hoe zou een Sjamaan een probleem als deze oplossen?   

Bijvoorbeeld door het kiezen van een object uit de natuur, zoals een bosje takjes die als smudge bij ons in de winkel liggen. De Sjamaan voegt daar met zijn energie de frequentie van heling aan toe. Om het vervolgens aan je te geven, met de suggestie deze smudge te branden. Het branden van de smudge brengt de frequenties bij elkaar en heelt daarmee de belemmering die de doorstroming verhindert. 

Waardoor, wanneer ik de volgende keer bij het afdalen van de trap tegen de jongeren die er een zooitje van maken zou zeggen dat ik boos ben omdat ze zo een troep maken en verdoofd tegen mijn voordeur zitten. 

Dit is één voorbeeld van hoe een Sjamaan gebruik kan maken van zijn kracht bij het helen van mensen. Specifiek voor hun realm is het vermogen om te werken met elementen uit de natuur. 

Over de hele wereld komen we Sjamanen tegen, die hun knowhow over de relatie tussen mens en moeder Aarde inzetten voor het helen van mensen. Afhankelijk van de verschillende plekken op Aarde en hun woongebied komen we Sjamanen in allerlei vormen tegen.

Zo zijn er beroemde Aziatische, Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse Sjamanen. Ook de native Americans / Indianen staan bekend om hun wijsheid op dit gebied. En op het Europese continent komen we ze bijvoorbeeld tegen bij de Heksen en Celtische geloofssystemen.  

Misschien had je hekserij niet zozeer gerekend tot deze groep. Maar realiseer je dat haar know how over medicinale kruiden en natuurlijke rituelen precies gaat over het domein van de Sjamaan. 

Omdat de kern van deze kracht voortkomt uit het miltchakra en het vermogen om binnen en buiten vrij te kunnen laten stromen, kun je je wellicht voorstellen dat het vanuit maatschappelijke autoriteit een lastige groep is. 

Ze zijn namelijk erg krachtig in het uitspreken van hun innerlijke waarheid. Is het dan niet fascinerend dat bij alle ophef over de bestorming van het Amerikaanse Capitool een jaar geleden, Sjamanen als de dadergroep werden aangewezen.  

Het brengt ons bij de rol van de Sjamanen in deze tijd. Ik denk dat deze veel groter is dan dat veel mensen zich realiseren. Juist waar de onbewuste mens wordt uitgenodigd om de doorgang naar het hart te vinden, bieden zij vaak een belangrijke steun bij het opheffen van belemmeringen.  

Het maakt ze tot een soort van bruggenbouwers, die vanaf de Aardse kant, bouwen aan deze doorgang. De tegenhangers van al die buitenaardse snowflakes, die vanaf de andere kant bouwen aan deze brug.  

Het plaatst de ongeremde opmars van paddestoelen en planten uit hun domein vaak in een ander perspectief. Alhoewel ik een sterke afrader ben van het gebruik van deze middelen voor het ontwikkelen van je bewustzijn, kan ik wel begrijpen dat het sterk groeit.  

Dat is niet omdat de authentieke Sjamaan niet vakbekwaam is. Maar wel omdat de commercie de knowhow van de Sjamanen gebruikt voor het maken van winst. Deze zuiverheid van de oorspronkelijke Sjamaan verliest het dan van verstrikte, op macht gerichte energieën. 

Het resultaat hiervan zijn verslaafde jongeren, die hun trip voor de deur van de Werfeling leven en slapend op de kade wakker worden. Ze worden er niet echt gelukkig van, het vervuilt hun energie en brengt ze gemakkelijk in probleemsituaties. Terwijl hun potentieel veel verder reikt dan dat. 

Het is dan ook voor de West Europese Sjamanen van deze tijd een grote uitdaging om uit te vinden hoe hun wezenlijke knowhow kan worden ingezet in vormen die de brug naar het hart voor deze tijd kunnen verbreden en versterken. 

Voor mij de reden om de groep jongeren die deze zondagochtend voor mijn deur hingen, met respect tegemoet te treden.  Want het ontwikkelen van bewustzijn geschiedt niet alleen af achter de voordeur van de Werfeling. Samen bouwen we de brug. Zo werd deze ontmoeting een verbinding van het hart. We waren gewoon vriendelijk tegen elkaar en gingen daarna weer ieder ons eigen pad.  

Heb je vragen naar aanleiding van deze podcast dan kun je altijd kijken op www.magischhart.nl of langskomen in de Werfeling te Utrecht. 

Ik dank je voor je aandacht en graag tot de volgende keer. 

Rien’s eerste kerstdag 1971

Rien’s eerste kerstdag 1971


 

Het was eerste kerstdag 1971…

Het is acht uur ‘s ochtends en mijn moeder is al op. Alhoewel de gordijnen al open zijn, is het nog donker in huis. Enkel een schemerlamp en de gekleurde kerstboomlampjes branden. Wat teleurgesteld kijk ik naar buiten, door het raam van onze flat op de vierde verdieping in Amsterdam west. Het heeft wel gevroren, maar de voorspelde sneeuw is uitgebleven.

In mijn blauwe streepjes pyjama kruip ik voor de gashaard. Een klein hoekje tussen de kachel en de bank, waar ik ’s ochtends vroeg graag zit. Het is net niet zo heet, dat mijn pyjamabroek vlam vat. Ik heb mijn Rik Ringers stripboek bij me en kijk hoe mijn moeder de tafel dekt.

Ze heeft net een kerst langspeelplaat van Frank Sinatra opgezet, wanneer mijn vader, ook in pyjama, uit de slaapkamer komt. Mijn broer is nog nergens te bekennen. Bijna ongezien leggen ze de kerstcadeautjes onder de kerstboom. Vanuit het hoekje verheug ik me op het grote platte pak onder de kerstboom.

Langzaam wordt het lichter en mijn moeder vindt het tijd dat ik me ga aankleden.

Denk eraan dat je je ribbroek aantrekt, we moeten straks naar de hoogmis, zegt ze tegen me. Getver hoor ik mezelf zeggen, moet dat echt? Als ik ergens een hekel aan heb is het wel met een kriebelbroek in de kerk zitten. Je mag je pyjama broek eronder aan doen, als je wilt zegt mijn moeder.

Ik stel het aankleden uit en dan schuiven we aan het kerstontbijt. Ik haast me, want dan kan ik zo snel mogelijk mijn cadeautjes uitpakken. Mijn moeder heeft een feestelijk ontbijt gedekt, met kerstbrood en een roomboter kerstman. Ik eet mijn eitje en een broodje hagelslag, maar eigenlijk ben ik niet te houden. Ook mijn broer begint steeds onrustiger te schuiven op zijn stoel.

Mijn vader spreekt de verlossende woorden: zullen we nu dan maar de cadeautjes uitpakken? Gespannen pakken we ons cadeaus uit. Ik krijg een Tamya bouwdoos van een Amerikaanse troopcarrier uit WOII. Liefst zou ik hem gelijk in elkaar gaan zetten, maar eerst moeten we naar de kerk.

Haastig kleedt iedereen zich aan en klim ik achter in onze bestel Eend.

Mijn broer en ik zitten ieder op een eigen gereedschapskist en houden ons vast aan de stoel. Het is best een eindje rijden naar de Krijtberg aan Singel. Daar aangekomen sluipen we stilletjes achterin de kerk. Het is namelijk zo, dat mijn vader een hekel heeft aan de preek en daarom steevast een half uur te laat de kerk in gaat.

Met enige plaatsvervangende schaamte, voor de mensen die geïrriteerd achterom kijken, schuiven mijn broer en ik in de kerkbank. Daar pak ik mijn wekelijkse kerkactiviteit op. Namelijk bootjes vouwen van kerkboekjes. Wanneer het papier op is, begin ik met wat ik het kaars staren noem. (Vele jaren later kwam ik erachter, dat ik hier eigenlijk mijn begaafdheid ‘reizen door dimensies’ aan het oefenen was)

Alhoewel ik er zelf een hekel aan heb om mee te zingen, geniet ik van de kerstliederen die in de overvolle kerk worden gezongen. En voor ik het weet parkeert de Eend weer voor de deur. Onhoudbaar ren ik de trap op en trek mijn kapotte spijkerbroek aan. Het duurt niet lang en ik zit achter mijn bureau met lijm, verf en schuurpapier om mijn nieuwe bouwdoos in elkaar te zetten.

Geconcentreerd verstrijkt de tijd en mijn vader vraagt of ik meega om opa op te halen. Omdat ik het leuk vind om met mijn vader in de auto te zitten, ga ik met hem mee. Deze keer mag ik voorin zitten, op de doorgezakte stoel die met telefoonboeken op hoogte wordt gehouden.

Opa

Mijn opa van 81 woont in de Haarlemmerstraat en heeft een onwaarschijnlijk vals vuilnisbakhondje, genaamd Sjennie. Alle deuren moeten hermetisch dicht blijven, want als Sjennie de kans krijgt rent hij naar buiten en bijt hij onherroepelijk de eerste de beste voorbijganger in zijn been.

Wanneer we terug bij ons huis komen ligt er een kerstboom op straat. Een vreemde blijdschap maakt zich meester van me. Dit kan niet waar zijn. Ik roep mijn broer erbij en voor je het weet liggen we op ons buik in de zandbak, om met kranten de kerstboom in de fik te steken.

Het is al donker wanneer mijn moeder op het balkon staat om ons te roepen voor het kerstdiner. Zwart van het roet verlaten we de zandbak. Om na een ontroerende ‘drummer boy’ kerstfilm op onze eerste kleurentelevisie, aan te schuiven voor het kerstdiner.

Opa heeft de kamer met zijn sigaren inmiddels veranderd in een blauw rookhol, maar ook dat hoorde bij de gezelligheid van die tijd. Gezellig kletsend zitten we weer aan tafel. Na de krabcocktail is er het wilde konijn met vruchtjes. Heerlijk soppend in de vette jus, gemengd met vruchtjes en appelmoes geniet ik vrolijk van het eten.

Tot mijn broertje naar buiten wijst.

Het sneeuwt, zegt hij. De hele familie kijkt verrast op en warempel, dikke vlokken hebben de straat al met een witte laag bedekt. Het kan niet mooier worden deze kerst. Het dessert is nog niet op, of vliegen we de trap af.

Buiten zijn andere vriendjes al druk in de weer met sneeuwballen. Het duurt niet lang of we zijn in een heftig sneeuwballengevecht verwikkeld, met de jeugd van de overkant. En dan gebeurt het onwaarschijnlijke.

Steeds meer vaders komen naar buiten en mengen zich in het sneeuwballen gevecht. Zo ook mijn vader en mijn opa, die grinnikend met zijn sigaar in het portiek staat toe te kijken.

Hoe ik die avond in slaap gevallen ben herinner ik me niet meer, maar een gedenkwaardige kerst dat was het. Een werkelijkheid die 47 jaar later, bijna niet meer voor te stellen is.

Ik wens jullie allen een geweldige kerst…

Kerstfeest 2018

Kerstfeest 2018

De kerstboom hangt aan de muur. Na 53 echte bomen, heeft hij plaats gemaakt voor een platte HK Living boom. Sky Radio is na 31 jaar vervangen door Spotify en na 40 jaar is Johnny Jordaan weer terug bij het kerstdiner.

Je hebt hem vast wel gezien, het kerstaffiche waarop bij iedereen staat xxe keer…… Het deed ons realiseren hoe de tijd onze kerstervaring heeft veranderd. Al is de magie in ons leven groter dan ooit, toch lijkt met kerst de glans van vroeger warmer.

Maar misschien hoort dat wel bij het ouder worden. We hoorden Greta van 15 op de klimaatconferentie spreken, over wat zij op haar 75e over de volwassenen van nu zou zeggen. Het lijkt erop dat we onze jeugd een zware last op de schouders hebben gelegd.

Het zou zomaar kunnen dat de klimaatverandering ons land dan met een sneeuwkap heeft bedekt. Vol mensen die met weemoed terug denken aan de groene kerst van 2018. Waarschijnlijk is tegen die tijd zelfs de holografische kerstboom alweer achterhaald.

Het klinkt een beetje als een Scrooge kerstverhaal. Misschien is de grootste uitdaging wel om het kerstfeest van 2018 in het nu te houden. Ga je herinneringen ophalen bij de boom? Of tijdens de derde gang al wegdromen over hoe het kerstfeest in 2019 beter zou kunnen? Neen, gewoon erkenning geven en genieten van met wie je hier en nu aan tafel zit.

Kijkend naar je familieleden, jezelf realiserend dat net als jij, zij ook verlangen om echt gezien te worden. Niet bevestigd om hun geweldige moppen, ook niet afgewezen om hun beschonken klaagzang. Maar gewoon als de levende zielen, die ze werkelijk zijn.

Dat geeft het meest warme kerstgevoel wat je kunt wensen. En dat is wat wij jou toewensen.

In elk geval zit ons jaar er bijna op. We hadden een prachtig jaar, met mooie ontmoetingen en bijzondere reizen. We hebben grote magie voor 2019 in onze ‘ketel’ zitten. Maar daarover later meer.

We wensen je een prachtige kerst en een gelukkig 2019 toe.

Liefs
Céleste Banning en Rien Hagenaars
18-12-2018

Respect voor onze kinderen

Respect voor onze kinderen

Het klinkt als een vreemde titel. Want wie heeft er nou geen respect voor onze kinderen. Maar toch lijken we er iets vreemds in te doen:

Zo was er een Amerikaanse president die zijn goedkeuring had verleend aan het scheiden van ouders en hun kinderen, wanneer zij als vluchteling over de Mexicaanse grens trokken. Het veroorzaakte een schokgolf over de wereld en snel trok hij zijn maatregel weer in. Maar zijn overheidsapparaat had het wel bedacht en in werking gesteld. Dit was geen eenmansactie.

Dan was er de Europese unie die besloot tot het faciliteren van detentiecentra in Noord Afrika, om de vluchtelingenstroom tegen te houden. Het behoeft weinig toelichting dat kinderen ook hier de grootste slachtoffers van worden. Brussel heeft zich dit vast wel bedacht, maar vond het minder belangrijk dan het eigen maatschappelijk belang.

En dan in ons eigen land. Een middelbare school voldoet niet aan de administratieve verplichtingen. En vervolgens wordt het diploma van net geslaagde kinderen afgenomen. De minister verdedigt de maatregel en zoekt naar een oplossing.

Maar was het uberhaupt nodig om kinderen op deze manier te straffen voor een falend systeem? Was het zoveel slechter geweest om een maatregel te nemen met ingang van het nieuwe schooljaar? Ook dit was geen eenmansactie en liefdevol was het al helemaal niet.

Kortom, het lijkt erop dat we, van ver weg tot heel dicht bij huis, het respect voor onze kinderen aan het verliezen zijn. Alsof het systeem belangrijker is geworden dan onze kinderen. Alsof kinderen mogen worden opgeofferd voor het maatschappelijk belang? Komt het omdat de maatschappij vergrijst?

Velen, groot en klein hebben hun verontwaardiging uitgesproken over de Nazi kampen waarin ouders en kinderen werden gescheiden. Het was toen barbaars, maar ook nu lijken we barbaars met onze kinderen om te gaan.

Gebrek aan respect voor onze kinderen, kan zomaar leiden tot volwassenen die een gebrek aan respect voor de maatschappij hebben. En wees je ervan bewust dat, wanneer iemand een overtuiging heeft gevormd, deze niet vanzelf uit zijn systeem is verdwenen.

Het is wellicht de grootst mogelijke vorm van maatschappelijke zelf ondermijning.
Dus laten we respectvol met onze kinderen omgaan.

Waarom kinderen geen spreekwoorden meer leren

Waarom kinderen geen spreekwoorden meer leren

Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje. Dat is een van de vele spreekwoorden die in de zeventiger jaren in mijn hoofd zijn gestampt. Voeg daaraan toe dat appels niet ver van de boom vallen en dat wie het onderste kan uit de wil, de deksel op zijn neus krijgt. En voor je het weet ligt je carrière pad uitgestippeld.

Op jonge leeftijd werden we, en masse, volgestopt met de normen en waarden van de Nederlandse maatschappij. Het waren kleine overtuigingen*, die op latere leeftijd tot grote belemmeringen in ons leven zouden uitgroeien.

*Een overtuiging is een soort van onbewuste besturingsregel in het menselijk gedrag. Zolang er vrijheid in zit gaat het goed, maar zodra het een ‘moeten’ wordt dan gaan ze vroeg of laat opspelen.

Daar schuilt de kern van het probleem. Tegeltjeswijsheden/ spreekwoorden bestaan uit nietsen, nooitsen of altijdsen en hebben een soort van onweerlegbare stelligheid.

En ja, je snapt natuurlijk wel dat je ze met een korreltje zout moet nemen. Maar helaas, daarvoor is het dan al te laat. Ongemerkt zijn ze al werkzaam en je gedrag aan het beïnvloeden.

Eigenlijk was het een fantastische manier om maatschappelijke normen en waarden, op jonge leeftijd bij kinderen in te prenten. Overigens is het maar de vraag of hier destijds een bewuste intentie aan ten grondslag lag.

In elk geval horen spreekwoorden heel erg bij het groepsbewustzijn. Want het zijn spelregels die mensen in groepen helpen, om op een luchtige manier met de beperking ervan om te gaan. Door op een vriendelijke manier te zeggen: zo doen wij dat.

Maar met het opkomende individualisme nam het belang bij groepsregels af. En dat is ook logisch. Want welk kind heeft er belang bij, om op jonge leeftijd al in te prenten dat hij nooit veel zal gaan verdienen? Of probeer een jongere van deze tijd maar eens Oost, West, thuis best uit te leggen.

Kijk maar eens om je heen. Want hoe vaak hoor jij jonge mensen spreekwoorden gebruiken? Gaan ze uitsterven of is er nog hoop voor de liefhebbers van taalschoonheid?

Of misschien moeten we ze een beetje moderniseren:
– oost, west, soms is thuis het best
– apple’s vallen meestal niet ver van een boom
– beter een drone in de hand, dan tien op de vlucht
– hij droomt van schol, hij eet graag tofu

Verlicht bejaard

Verlicht bejaard

Op mijn vraag naar haar mening over het ‘geheime dagboek van Hendrik Jan Groen’ (een vrolijke serie over mensen in het bejaardenhuis) verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Scherpzinnig legt ze het verband met de Luizenmoeder.

Het lijkt erop dat veel mensen de pijn, die schuil lijkt te gaan onder het lachen om de gekte van hun eigen leven, nodig hebben om nog enigszins het bestaan te ervaren.

Ja, de gewone televisie maakt nog deel uit van mijn werkelijkheid. En neen, ik ben nog niet dement. Bovendien wordt mijn lichaam dement en niet mijn ziel. Kraakhelder kijkt ze door haar dikke bril.

Ze vertelt hoe ze in de oorlog is opgegroeid en daarna een carrière had in de vakbondswereld. Toch was ik in die fase van mijn leven best onbewust bekwaam.

Toen mijn pensioen in zicht kwam, ben ik op het pad van bewustzijns-ontwikkeling gestapt.

Het was in die tijd ongebruikelijk om als oude vrouw, tussen veel jongere mensen dan ik, te werken aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Enerzijds had ik het voordeel van de ervaring, anderzijds zat mijn rugzak veel voller met shit, ten opzichte van al die jonge ‘gasten’.

Maar ik had er enorm veel plezier in. Terwijl mijn pensioen dichterbij kwam, voelde ik me jaren jonger worden. Alsof met het legen van mijn rugzak, ook het gewicht van de ouderdom van mijn schouders gleed.

Inmiddels is ook dat alweer lang geleden. Maar het betekent niet, dat ik mijn begaafdheid niet gebruik. Regelmatig komt er een vermoeide en mopperende wijkhulp in mijn kamer. En dan zeg ik: meisje zal ik eens even kijken naar je energie; zeg je naam eens?

De belangrijkste reden om mijn bewustzijn te ontwikkelen? Ik dacht dat, als ik na mijn dood toch terug moet kijken op mijn leven, kan ik dat net zo goed in het leven doen. Dan heb ik er in elk geval hier en nu plezier van.

Wat ik dan moet doen als ik dood ben? Dan wordt het pas echt leuk. Want dan kan ik mijn knowhow over onvoorwaardelijke liefde in de stof, toepassen in een niet stoffelijke werkelijkheid. Zo beneden, zo boven, een rebel als ik reist gewoon verder.

Anno 2018 kun je gewoon deelnemen aan Bewust Leiderschap.

Drugs en Yoga is een logische combinatie

 

Een opvallend signaal werd deze week gegeven door de Nederlandse politie. Hoe kan het dat jonge mensen door de week gezond leven, veel sporten, gezonde sapjes drinken en aan Yoga doen. Om zich vervolgens in het weekend aan drank en drugs te buiten te gaan.

We vinden het allemaal heel gewoon, maar op die manier houden we een criminele keten in stand waar we allemaal last van hebben. Niet eerder zijn er in de wereld zoveel drugs geproduceerd en gebruikt. Er lijkt dus iets niet te kloppen.

Een volgende vraag werd echter niet gesteld. Wat maakt dat jonge mensen verlangen naar een ontsnapping in het weekend, uit hun normale werkelijkheid?

Wie zich verdiept in de werking van het menselijk systeem, zal herkennen dat er gedurende de week emoties worden opgestapeld. Met een gezonde levensstijl kunnen jonge mensen dit net tot het weekeind volhouden. Maar dan vragen de emoties om een ontlading.

Dus lijkt de oorzaak te vinden bij het opstapelen van emoties, gedurende de week. Weet dan, dat emoties als stoplichten van het menselijk systeem werken. Ze geven onder meer aan dat er dingen niet kloppen.

Wie kijkt naar het leven van jonge mensen, zal gemakkelijk herkennen waar het mis gaat. Fijngevoelige jonge mensen, die eerst een te grove onderwijs werkelijkheid moeten doorstaan. Daarna worden ze als tweeverdieners in te dure huizen geperst. Om tegelijkertijd in de media het geweldig maakbare leven, te krijgen voorgeschoteld.

De rationele productie maatschappij die we hebben gebouwd, ligt dus ten grondslag aan de keten van criminaliteit, drugs en yoga.

Hoe los je dat dan op? Het antwoord is eenvoudig. Verstrek op grote schaal gratis drugs aan de mannelijke babyboomgeneratie, in de leeftijd van 55 tot 70. Binnen no time heeft de jeugd het vraagstuk opgelost.

2018 volgens Celeste en Rien

Het antwoord op de vraag wat 2018 ons gaat brengen lijkt eenvoudig te geven. Leg de intenties van iedereen bij elkaar en de creatie van 2018 zal zich ontvouwen.

Maar zo makkelijk gaat dat ook weer niet. Voor de meeste mensen geldt dat zij hun intenties onbewust leven. En voordat iedereen bewust creëert zal nog wel even duren. (al zouden we dat best leuk vinden)

Dus al was 2017 het jaar van de algoritmes en de nagekomen beloften, dan nog is de som van 7,6 miljard individuele creaties niet eenvoudig te maken.

Onmogelijk is het echter ook niet. We tellen namelijk ook niet de intenties van de 100.000 miljard cellen in ons lichaam op, om te weten wat 2018 ons als individu gaat brengen. Veel gemakkelijker is het om te kijken naar het geheel. Wat is jouw intentie voor 2018?

Dat brengt ons terug bij de vraag wat dan de intentie van het geheel is. Het antwoord op die vraag, lijkt altijd weer terug te komen bij ontwikkeling. En ontwikkeling gaat van iets bekends naar iets ‘net niet’ bekends.

De Koning zei het al, voetje voor voetje.

Waar zijn we dan tegenwoordig mee bekend? Je voelt het natuurlijk al aankomen. Zouden dat misschien macht en techniek kunnen zijn? Zijn er anno 2017 nog mensen op deze planeet zonder mobiele telefoon?

Dus als de mensheid nu in de modus van ‘macht en onmacht’ zit, wat is dan de eerst volgende stap? Precies, de stap naar het hart. Ha ha, ik hoor je denken: gaan we dan ineens lief doen tegen elkaar? Nou laat je verassen, dat zou er nog wel eens anders uit kunnen zien dan je denkt.

Maar hoe, dat is natuurlijk weer afhankelijk van die 7,6 miljard individuele intenties. Wij wachten dat niet af, we gaan alvast door.

In de vorige ‘Special Edition’ van het BL-Magazine heb je al een stuk van onze creatie voor 2018 kunnen zien. En er is nog veel meer in de maak:
Welkom in de wereld van mogelijkheden.

We wensen al onze lezers, en ook al die anderen een liefdevol 2018 en moge je intenties zich moeiteloos manifesteren.

Celeste Banning en Rien Hagenaars
27-12-2017

Een draak als moeder

Portret: Een Draak als moeder

Een universitaire opleiding zat er voor haar dit leven niet in. Ze behoort tot een generatie die hard moest werken om de Mavo voor elkaar te krijgen.

Het moederschap was lange tijd haar hoofdrol. Inmiddels zijn haar kinderen volwassen en hebben een succesvolle carrière. Ondernemers, dag en nacht aan het werk.

Het is misschien niet heel gebruikelijk, om een artikel over een onopvallende Groningse moeder te schrijven. Maar wees gewaarschuwd, niet alles is wat het lijkt.  Deze gemoedelijke en zachtaardige moeder, beschikt over een vuurkracht die zelfs Daenerys Targaryen (GoThrones)

bewust leiderschap

boven de pet zou gaan. Lange tijd een onbekende kracht, die soms tevoorschijn kwam en dan alles wat in de weg stond simpelweg tot as deed vergaan.

Werkzaam als administratrice zat ze jarenlang, als een snurkende draak, boven op het goud. Genietend van haar rust, wachtend tot haar kroost groot was. Geld was dan ook nooit een issue.

Maar de draak in deze moeder is ontwaakt. Ze begrijpt haar kracht en kan deze nu bewust hanteren. Ze is een uitstekend begeleidster en heeft magische handen. Met een enorme dosis onvoorwaardelijke liefde, staat ze op het punt haar vleugels uit te slaan.

Dus wie het een dezer dagen hoort rommelen in Groningen, weet dan dat het geen aardbeving is. Waarschijnlijk is het de Draken Moeder die honger heeft.

Durf je het aan, misschien kan ze wel wat klanten gebruiken. Maar wees respectvol in de omgang met haar. Want draken zijn soms lichtgeraakt en voor je het weet krijg je een ‘lel van haar staart’.

Ook deze Draak maakt deel uit van het netwerk van Bewuste Leiders. En voel je het verlangen om jouw unieke kracht te doen ontwaken: kijk eens bij Vijñána.