Mark, the best we have

/0 Reacties/in , /door

Ha beste lezers. Rien die een positieve mening heeft over Mark Rutte? Je leest het goed. En nee, ik ben (zover ik weet) nog niet besmet, mocht je daaraan twijfelen.

Hij deed iets wat al heel lang niet meer gedaan was. Na Joop had geen voorganger dit meer aangedurfd. Beetje zenuwachtig, veel denkwerk en soms wat warrig. Maar hij gaf het beste wat hij had: zijn menselijkheid. Chapeau. (Net als onze koning, zijn Nederlanders best schattig als ze iets moedigs doen)

Hoe kun je zijn boodschap begrijpen, vanuit een bewust perspectief?

Het begint met het begrip ‘mening’. In zijn toespraak zij hij ongeveer zoiets als: dat heel veel meningen lastig zijn. Je komt er niet meer uit en dan kun je het best vasthouden, aan wat de wetenschappers aanreiken.

Let op: Een mening hoort bij de persoon die hem uit. De mening komt voort uit iemands ervaringen en zegt niets over het onderwerp van de mening. Tien mensen hebben een mening over een schilderij. Het wordt er niet anders van.

Dus voor een minister president, zijn die meningen eigenlijk niet zo relevant. Veel belangrijker is het gevoel. Want mensen zijn voelende wezens. Voelen doe je met je energie. Het stroomt door je heen en we doen het allemaal. Het volk voelt Mark en Mark voelt het volk.

Dat gevoel kan op veel manieren naar buiten gaan. Dan noemen we het gedrag. Zoals ik gisteren uitlegde, werkt ons systeem als een soort flatgebouw, waar ons gevoel doorheen stroomt. Afhankelijk van de verdieping, krijgt het een eigen kleur.

De verdieping van het denken

Mark leek zijn gevoel vanavond, vooral via de ‘derde verdieping van het denken’, naar buiten te laten stromen. Dan ziet het er logisch en rationeel uit. Soms ook even via de tweede verdieping, waarbij zijn lichaam wat onrustig werd. (kijk maar na bij de herhaling)

Het lijkt erop dat hij de deskundigen van het RIVM, op deze verdieping als ‘the best we have’ beschouwt. Dus vertrouwt hij daarop. Bovendien is controle de specialiteit van deze verdieping, wat goed aansluit bij zijn ‘maximale controle’ benadering van de crises.

Nu is de verdieping van het denken niet echt de krachtigste verdieping van het menselijk systeem. Zeker niet de snelste. Handig voor eenvoudige vragen en computers. Maar voor complexe vraagstukken heb je andere verdiepingen nodig.

De verdieping van intuïtie geeft sneller toegang tot betere oplossingen. De verdieping van innerlijk weten, beschikt over een veel grotere wijsheid.

Kortom, op het eerste gezicht lijkt het niet handig om te vertrouwen op de denkers van het RIVM. Je krijgt niet echt vernieuwende oplossingen, je hobbelt wat achter de situatie aan en het is erg slecht voor je nachtrust.

Een valkuil

Wanneer je niet goed snapt hoe je dat gevoel in jouw flatgebouw moet besturen, om op de juiste verdieping uit te komen, is dat best een risico. Je zit zomaar op de eerste of de tweede verdieping en dan werkt intuïtie waardeloos, onbetrouwbaar en onvoorspelbaar.

De held

Nu is Mark niet ‘op zijn achterhoofd gevallen’. Hij ziet natuurlijk ook wel dat hij met die cijfers achter de feiten aan loopt. Ook ziet hij vast wel, dat de paniek in andere landen de problemen misschien nog wel groter maakt.

Zijn gevoel zegt dat we voor de zwakken moeten zorgen. Ook zegt zijn gevoel dat het probleem ontzettend groot, moeilijk, ingrijpend en nog veel meer is. Allemaal zaken van het gevoel. Eigenlijk lijkt zijn boodschap te zijn: Ik weet het niet, niemand weet het, we moeten ons er aan overgeven en samen het beste van zien te maken…. En dat is de weg van het hart!

Maar ja, spreek het Nederlandse volk maar eens toe met een: Ik weet het ook niet, maar ik volg mijn hart… Dus kiest hij voor het beste wat hij heeft: niets en noemt dat de houvast van de wetenschap.

Samengevat neemt Mark ons op een vriendelijke wijze mee, op het pad van overgave. Onderweg naar de wereld in het hart.
..Niemand die gezegd heeft, dat dat een gemakkelijke route zou zijn.

En hebben we volgende week een complete ‘lock down’? Dan lag het niet aan Mark. Dan was dat het een gevolg van het Nederlandse volk, dat aan het leren is hoe met haar gevoel om te gaan.
We doen het met ‘the best we have’.

tot morgen bij de volgende blog
wijsheid, kracht een veel liefde gewenst aan eenieder die dat nodig heeft.

Wie leidt Nederland?

/0 Reacties/in , , /door

Wie leidt Nederland?

 

Veiligheid lijkt voor veel media in deze tijd een belangrijk onderwerp van gesprek. Zo konden we deze week in het programma Nieuwsuur kijken naar een drieluik over de stand van de Nederlandse rechtstaat. En ook de overige media besteden veel aandacht aan het thema veiligheid.

Te midden van dit geweld was er de minister van Defensie, die in een interview gevraagd werd over haar eerdere uitspraak dat we in oorlog zijn. Uitvoerig betoogde ze dat we in een cyberoorlog zijn verwikkeld. Waarbij Russische inlichtingendiensten aanvallen uitvoeren op belangrijke Nederlandse netwerken.

Dus is het volgens haar goed, dat er in de kabinetsplannen voor de komende jaren eindelijk weer ruimte is voor investeringen in het Nederlandse leger. Ze onderstreepte het belang van deze investeringen met voorbeelden, van hoe onze cybersoldaten successen boeken in deze strijd.

Een pleidooi wat me even deed terugdenken aan de tijd dat ik als dienstplichtig soldaat (1983) op de hei met zand moest gooien, om de aanvallende Russische vijand met chemische middelen te weerstaan. Een in mijn ogen idioot vijandbeeld, daar de koude oorlog toen al lang afgelopen was.    

Nog geen dertig minuten daarna begon de NOS drieluik over de status van de Nederlandse rechtstaat. Verschillende gezaghebbende vertegenwoordigers schetsten een dramatisch beeld. Daarin zagen we een politie die aan zijn eigen reorganisaties en ICT projecten ten onder dreigt te gaan.

Ook zagen we een openbaar ministerie dat eveneens door capaciteitsproblemen in zwaar weer verkeerde. En dan was er ook nog de rechterlijke macht die, door bezuinigingen, genoodzaakt was om vreemde financiële trucs te gebruiken.

Als geïnteresseerde Nederlandse onderdaan, riep dit bij mij de vraag op hoe het kan dat het ministerie van Defensie geld investeert om een ICT-oorlog te voeren, terwijl het ministerie van Justitie de ‘slag om ICT’ lijkt te verliezen.

Een beetje generaal zou zien dat hij op het ‘verkeerde front’ aan het strijden is.

Maar waar is onze generaal mee bezig? Die zit weer op een ander front, namelijk het verhogen van de AOW leeftijd. Maar of hij met die langer werkende 65-plussers een ICT-oorlog gaat winnen, lijkt een wankele strategie.

Misschien een goed moment om de ‘wie heeft hier een belang bij?’ vraag te stellen. Bovenaan de mogelijke belangenlijst, lijkt dan toch het grote bedrijfsleven te staan. De bedrijven die ICT en beveiligingstechnologie leveren.

En dan begint mij toch een beetje het gevoel te bekruipen dat ik zit te kijken naar het zesde seizoen van de Netflix serie House of Cards. Waar Claire als president haar tanden zet in het bedrijfsleven, die de macht van het Witte Huis heeft overgenomen.

Is Nederland nog steeds een democratie, waarin de bevolking haar leiding kiest? Of is dat ge-reframed tot een mooi verhaal. Misschien dat de volgende NOS drieluik kan gaan over de vraag wie Nederland werkelijk leidt?

Tweede kamer waarheid

/0 Reacties/in , , /door

Tweede kamer waarheid

2 mei

Een van de Kamerleden vroeg eens aan een minister: noemt u dat dan de waarheid? Neen, was zijn antwoord: dat is niet de waarheid. Waarop het Kamerlid vroeg: hoe noemt u dat dan wel? We zouden het als liegen kunnen betitelen.

Nu bestaat er geen ‘de waarheid’. Want ieder mens, creëert zijn eigen waarheid. Maar daarmee is niet gezegd dat we allemaal leugenaars zijn. Dat zou pas het geval zijn, wanneer we liegen over onze eigen waarheid.

Dus wanneer je iets hebt gelezen (= jouw waarheid), je weet dat je dat hebt gelezen (= jouw waarheid) en vervolgens vertel je aan anderen dat je het niet hebt gelezen (>< jouw waarheid) dan zouden we kunnen stellen dat je je eigen waarheid ontkent. Dat noemen we ook wel liegen.

Liegen omschrijft Van Dale als: het met opzet spreken van onwaarheden. De ‘opzet’ lijkt te wijzen op de aanwezigheid van een belang.

Hoe passen herinneringen hier dan bij? Voor het menselijk systeem geldt, dat alle ervaringen van het leven keurig netjes worden opgeslagen. Via de modus van herinnering (onderdeel van het menselijk bewustzijn) bouwen we tijdens het leven een complete interne ‘databank’ op van al onze ervaringen.

Voor sommige ervaringen geldt dat we ze niet begrijpen maar er wel last van hebben. Die plaatsen we dan in een speciaal kamertje, om ze later uit te zoeken. Toch zijn ook die herinneringen (soms met een klein beetje hulp) gewoon toegankelijk.

Dus wie denkt dat we als mens dingen vergeten, helaas. Ze schuiven hooguit naar de achtergrond in ons dagelijkse ‘werkgeheugen’ of komen in het speciale kamertje. Maar daarvoor is dan wel weer een grote impact nodig.

Het niet lezen van een ambtelijk stuk, behoort waarschijnlijk niet tot de ervaringen met een grote impact. En bij technisch goed functionerende hersenen, lijkt een beroep op ‘het niet kunnen herinneren’, in het hiervoor geschetste voorbeeld dus niet voor de hand te liggen.

Nu lijkt het beroep op de modus van herinnering, onder wereldleiders te winnen aan populariteit. Weet dan dat deze modus zich bevindt tussen de ‘verdiepingen’ van het reageren en het denken in. Samen met de eerste modus van angst, vormen deze vier de onbewuste wil.

En laat dat nu de meest voorkomende afstemming zijn van veel wereldleiders in deze tijd. (waarschijnlijk ook van veel mensen die hen verkiezen 😉 Dan kun je misschien ook begrijpen, dat het ogenschijnlijk vreemde gedrag rondom de Dividendbelasting, een logische verklaring heeft.

De vraag blijft natuurlijk wel: wat maakt dat wereldleiders anno 2018 er zo gehecht aan lijken, om hun toch vaak zware baan vorm te geven vanuit hun onbewuste wil. Het kan echt gemakkelijker.

Ben jij toe aan een verandering in je gedrag? Lees meer

Tup en Joep in China

/0 Reacties/in , , , /door

 

11 april

Na hun avonturen in het circus, zijn Tup en Joep als vluchteling in Nederland geland. Na hun inburgeringscursus, hebben ze een klein internationaal service bureautje opgericht.

nog even ter herinnering voor de oudjes en ter kennismaking voor de jonkies: Tup en Joep zijn twee Afrikaanse aapjes, uit de 1954 kinderserie, die allerlei avonturen beleefden.

Onder aanvoering van minister president Mark, vier van zijn trouwe minister vazallen en 158 leiders van grote bedrijven, bezoeken ze als handelsdelegatie het grote China. Tup en Joep zijn ingehuurd om als stafleden, de delegatie te ondersteunen.

Al bij aankomst op het vliegveld kijken ze hun ogen uit. Het gezelschap herinnert ze aan hun tijd in Afrika, wanneer de koning met al zijn pracht en praal neerstrak in hun kleine dorpje. Alles en iedereen was in rep en roer, om het de gasten naar de zin te maken.

En dan is er het moment van de grote ontmoeting. De Chinese president ontmoet de Nederlandse minister president. Zakelijke woorden worden er gesproken, beleefdheden en cadeau’s worden uitgewisseld. Maar net als vroeger thuis voelen Tup en Joep het ongemak. De verhouding tussen de grote koning en het kleine dorpshoofd, was helemaal niet zo best.

De grote koning gaf wat kralen en spiegels aan het kleine dorpshoofd, die deze glimlachend in ontvangst moest nemen. Vroeger wilde het kleine dorpshoofd dan nog wel eens iets zeggen over de mensenrechten in het land van de grote koning. Maar dat werd later niet meer zo gewaardeerd. Het dorpshoofd had geleerd hoe, het spel van de grote koning mee te spelen.

Tup en Joep luisteren naar de toespraken. De tijden zijn roerig en er wordt gesproken over handelsoorlogen. Zo ging het vroeger bij ons ook, zeggen ze tegen elkaar. De grote Afrikaanse koningen maakten veel ruzie met elkaar. En ondertussen sloten ze geheime deals.

En zo trekt het gezelschap vijf dagen door het grote China. Tup en Joep regelen het transport, verzorgen gespreksverslagen, het zweet stroomt van hun kop. Die avond zitten Tup en Joep in hun hotelkamer.

Weet je wat ik vandaag hoorde, zegt Tup tegen Joep. Dat de Chinese onderhandelaars bezig waren om Afrikaanse grondstoffen te verkopen aan Nederlandse ondernemingen. Maar dat klopt toch niet, zegt Joep, dat is toch van de Afrikanen?

Nou zegt Tup, volgens mij wordt Afrika steeds meer eigendom van de Chinezen. Maar dan is er dus eigenlijk niets veranderd, zegt Joep. Vroeger werden we in een kooi gestopt en verhandeld door buitenlanders. Het enige verschil is dat de kolonialen van toen, nu een handelsmissie heten.

Nu je het zegt, we zien er eigenlijk ook uit als de stropersgroepen die door het oerwoud trokken. Wel wat beter gekleed misschien, maar toch lijken onze intenties voornamelijk gericht op het winnen van meer geld.

Ik houd ermee op, zegt Joep. We verdienen genoeg met onze zaken in Nederland. Zo is het, zegt Tup. Genoeg is genoeg, het is tijd voor ons 5DBC business concept.

 

Referenda zijn de redding van de democratie

/0 Reacties/in , /door

Column: Referenda zijn de redding van de democratie

 

46 miljoen mensen, over 194 landen nemen deel aan Avaaz. Vaak meer dan eens per maand, raadpleegt deze organisatie via het internet haar leden en nodigt ze uit tot steunbetuiging en standpunten in te nemen. Al meer dan tien jaar volgen wij deze organisatie. Het laat zien hoe gemakkelijk en krachtig het instrument van referendum is.

En dan is er de Nederlandse politiek. Het was een moeizame weg om het referendum tot stand te brengen. De politiek leek nauwelijks in staat om met die paar referenda die er zijn geweest om te gaan. En nu lijkt de stem van het volk weer te worden gesmoord.

Het ziet ernaar uit dat de minister van binnenlandse zaken de stappen zet, om dit onderdeel van de democratie te elimineren. Nog geen jaar geleden, zaten diezelfde politici met hun handen in het haar. Waarom is er toch zo een grote kloof tussen het volk en de politiek. Hoe kon het populisme toch zo groot worden?

Het lijkt ons uit te nodigen tot de stap naar bewust leiderschap.

Een intensievere verbinding tussen het volk en haar bestuurders, is nodig om op langere termijn de democratie te redden. Ons hoofd luistert toch ook niet eens per vier jaar naar ons lichaam?

(Zoek je de uitgang van dit vreemde theater?  www.bewustleiderschap.com )

Vergeving of Excuses?

/0 Reacties/in , , /door

Visie op politiek:    Vergeving of excuses?

24 januari

Sybrand Buma betitelde het excuus van Mark Rutte aan de Groningers, als een bekend ritueel bij aanvang van een verkiezingscampagne.

Excuus is een woord dat je gebruikt om duidelijk te maken dat je ergens spijt van hebt. Het laat zien dat je erkent dat (g)een handeling door jou, een onbedoeld nadelige uitwerking voor de ander had.

Voor de ontvanger van het excuus is het fijn om dat te weten. Het lastige is dat het niet zegt of iemand daarmee ook doorheeft, wat de reden was om dit zo te doen. Je zult dus moeten afwachten of de situatie zich wel of niet herhaalt.

Voeg daaraan toe dat het voor je ego soms lastig is om excuus aan te bieden. Waardoor datzelfde excuus een niet uitgesproken boosheid in je kan oproepen. Eindresultaat is dat je iets gedaan hebt wat je niet begreep, je jezelf daar schuldig over voelt en vervolgens je ook nog boosheid ervaart.

Na een tijdje gaat dit als een eeltlaag werken en voor je het weet bied je te pas en te onpas je excuses aan, zonder dat er nog enig gevoel in zit. Het vervelende is dat anderen je niet meer geloven en je zelf ook niet verder komt.

vergeving

Vergeving heeft een andere energie. Om iets te kunnen vergeven is het nodig dat je begrijpt wat jouw aandeel en wat het aandeel van de ander was. Het werkt in twee richtingen. Het vraagt liefde om te kunnen kijken wat er precies gebeurde. En precies die liefde maakt dat vergeving in twee richtingen de pijn heelt.

In het voorbeeld van de gaswinningsschade, zou het dan logischer zijn dat Sybrand Buma aan Mark Rutte had geadviseerd, om met de Groningers over vergeving in gesprek te gaan.

De Groningers hadden dan moeten nadenken wat hun aandeel in het geheel is. Daarbij zou het onvermijdelijk zijn om ook te kijken naar de belangen van hun voorouders, de belangen bij de schadevergoedingen, de belangen om zo lang het ongenoegen in te slikken?

Mark Rutte had moeten nadenken over het aandeel van hem en zijn voorgangers in het negeren van zijn volk. Wat maakt dat hij in zeven jaar regeren, er niet in geslaagd is om hier voldoende aandacht aan te besteden?

Het samen ontrafelen van dit soort knopen is wat de pijn echt doet helen. Zelden hebben mensen werkelijk een kwade intentie met elkaar. Meestal komt het voort uit onbewuste patronen en vergt het vooral veel onvoorwaardelijke liefde om tot vergeving te komen.

Vergeving werkt veel krachtiger dan excuses.

 

Wat creëert een regeerakkoord?

/0 Reacties/in , /door

29 november

Een regeerakkoord is in Nederland een overeenkomst tussen de fracties van twee of meer politieke partijen die in het parlement een coalitieregering vormen

Het omvat afspraken over hoe om te gaan met begroting, belangrijke wetgeving, de internationale positie en belangrijke maatschappelijke vraagstukken. Het bindt de leden in een fractie, aan de gemaakte afspraken.

Alhoewel de formulering van het regeerakkoord misschien niet helemaal ligt, in de lijn van het formuleren van intenties, zoals we dat in Bewust Leiderschap bedoelen, werkt het wel als een intentie.Sterker nog, als een intentie waarin is besloten hoe de creatie dient plaats te vinden.

Deze hoe vraag, impliceert dat er ook een hoop manieren zijn waarop de creatie niet dient plaats te vinden. En daarin schuilt een vervelende bijwerking.

Het universum kent geen ‘niet’ creaties. En hoe strikter de formulering van de afspraken, hoe meer aandacht er gaat naar wat men juist niet wenst te ervaren. Dus ook die situaties beginnen zichzelf te creëren.

Voeg daaraan toe dat het tijdsbestek van vier jaar, anno 2017, erg lang is voor het proces van creatie. Dan kun je begrijpen dat de deur wagenwijd open wordt gezet voor allerlei tegenwerkingen.

Mensen creëren anders.
We worden niet geboren met een ‘regeerakkoord’. Het lijkt er meer op dat we geboren worden met een bestemming, waarin vrijheid zit. Zodat we alle ruimte hebben om zo goed mogelijk om te gaan met de steeds veranderende omstandigheden.

Ooit was het regeerakkoord misschien bedoelt als een intentieverklaring. Maar in deze hoogtijdagen van het denken, lijkt het meer tot een controlerend instrument geworden. En dan kan het zomaar tegen je gaan werken.

We wensen de facties in elk geval toe, dat ze hun intuïtie durven te gebruiken in de omgang met het regeerakkoord. Want dat geeft meer vertrouwen in de toekomst, dan het regeerakkoord zelf.