Het volk en haar leiders

Het meest opvallende in de Catalaanse crises lijkt de vreedzame houding van de mensen die voor de afscheiding zijn, aangevoerd door hun Catalaanse prins van Filletino Puigdemont.

In andere tijden was Barcelona waarschijnlijk al drie keer volledig afgebroken. Maar deze keer geen brandende auto’s en vernielde overheidsgebouwen.

Al kun je je afvragen wat hun intentie is met een afscheiding, het maakt wel heel zichtbaar hoe het gedrag van de bestuurlijke piramide afhankelijk is van macht en regels. Het demonstreert een overheid die handelt vanuit de modus van het denken.

Hoe eenvoudig zou het zijn geweest om gewoon met elkaar in gesprek te treden en naar elkaar te luisteren?

Het herinnert wat aan de tijden van de val van de communistische regimes in Oost Europa, na de val van de muur. Nu hadden de toenmalige dictators ook wel wat om bang voor te zijn. Een vergelijking met de Spaanse Rajoy, lijkt hierin niet op zijn plaats.

Nog moeizamer oogt de reactie van de Europese leiders. Alsof iedereen bang is dat het in eigen land kan gebeuren. De onafhankelijkheidsverklaring van Beieren, Wallonië of natuurlijk onze eigen Friezen. De Brexit zou er een kinderspel bij zijn.

De worsteling tussen volk en leiders, doet een beetje denken aan een ander actueel thema rond daders en slachtoffers.

Wellicht is de gemakkelijkste oplossing voor het hele vraagstuk een nieuwe Facebook groep. Ik stel voor dat we hem noemen #Wetoo

Gewoon lekker naar elkaar appen, reageren en doen alsof het allemaal heel belangrijk is. Zonder dat je echt met je emoties om hoeft te gaan. Kortom het is een beetje onrustig in de Matrix.

Misschien staan we wel op een kantelpunt? Even doorbijten en voor je het weet zitten we met zijn allen in de modus van het hart. We wensen je toe dat je er bewustzijn in kunt zetten.

Celeste en Rien