Respect voor onze kinderen

Respect voor onze kinderen

Het klinkt als een vreemde titel. Want wie heeft er nou geen respect voor onze kinderen. Maar toch lijken we er iets vreemds in te doen:

Zo was er een Amerikaanse president die zijn goedkeuring had verleend aan het scheiden van ouders en hun kinderen, wanneer zij als vluchteling over de Mexicaanse grens trokken. Het veroorzaakte een schokgolf over de wereld en snel trok hij zijn maatregel weer in. Maar zijn overheidsapparaat had het wel bedacht en in werking gesteld. Dit was geen eenmansactie.

Dan was er de Europese unie die besloot tot het faciliteren van detentiecentra in Noord Afrika, om de vluchtelingenstroom tegen te houden. Het behoeft weinig toelichting dat kinderen ook hier de grootste slachtoffers van worden. Brussel heeft zich dit vast wel bedacht, maar vond het minder belangrijk dan het eigen maatschappelijk belang.

En dan in ons eigen land. Een middelbare school voldoet niet aan de administratieve verplichtingen. En vervolgens wordt het diploma van net geslaagde kinderen afgenomen. De minister verdedigt de maatregel en zoekt naar een oplossing.

Maar was het uberhaupt nodig om kinderen op deze manier te straffen voor een falend systeem? Was het zoveel slechter geweest om een maatregel te nemen met ingang van het nieuwe schooljaar? Ook dit was geen eenmansactie en liefdevol was het al helemaal niet.

Kortom, het lijkt erop dat we, van ver weg tot heel dicht bij huis, het respect voor onze kinderen aan het verliezen zijn. Alsof het systeem belangrijker is geworden dan onze kinderen. Alsof kinderen mogen worden opgeofferd voor het maatschappelijk belang? Komt het omdat de maatschappij vergrijst?

Velen, groot en klein hebben hun verontwaardiging uitgesproken over de Nazi kampen waarin ouders en kinderen werden gescheiden. Het was toen barbaars, maar ook nu lijken we barbaars met onze kinderen om te gaan.

Gebrek aan respect voor onze kinderen, kan zomaar leiden tot volwassenen die een gebrek aan respect voor de maatschappij hebben. En wees je ervan bewust dat, wanneer iemand een overtuiging heeft gevormd, deze niet vanzelf uit zijn systeem is verdwenen.

Het is wellicht de grootst mogelijke vorm van maatschappelijke zelf ondermijning.
Dus laten we respectvol met onze kinderen omgaan.