De weg van niets naar nergens, afl 14
De weg van niets naar nergens, afl 14
Athene
De zon komt die dag al vroeg op boven Athene. Thanasis springt uit zijn bed, want hij heeft haast. Vandaag geen net pak, maar zijn spijkerbroek. Hij belt zijn secretaresse en zegt haar vandaag een belangrijke privé afspraak te hebben. Ongeschoren zet hij zijn spiegelende zonnebril op en stapt naar buiten.
Waar zou ik haar kunnen vinden, vraagt hij zich af. Hij pakt een bus richting de universiteit. Temidden van de vele studenten loopt hij het oude gebouw in, op zoek naar de jonge vrouw, die al zo vaak onverwachts bij hem is opgedoken. Eigenlijk verwacht hij haar niet zelf te vinden, ze zal wel ergens op mijn pad verschijnen.
Geamuseerd door het ijverige studentenleven, wandelt hij terug naar het centrum van de oude stad. Hij koerst richting het eerste café waar hij haar heeft ontmoet. En juist als hij de weg wil oversteken, wordt zijn pad geblokkeerd door een glimmende zilveren Mercedes. Het donkere raam gaat open en daar grijnst de vrouw waarnaar hij op zoek is. When it’s time to go, it’s time to go zegt hij tegen haar.
Schotland
De stemming in het Schotse landhuis zit er goed in. Verschillende mannen houden zich bezig met het besturen van een drone en het volgen van schermen, waarop een blauwe vrachtwagen en zwarte jeep te zien zijn. Twee van hen zijn bezig om hun spullen te pakken en zich klaar te maken voor vertrek. Het transport beweegt over de Duitse Autobahn in noordelijke richting.
Een grote MI-26 helikopter landt op het grasveld achter het landhuis. Twee mannen, uitgerust met hightech communicatie apparatuur en twee grote backpacks stappen in. Vliegrichting Noord-Duitsland, hoort hij in zijn oortje. Hij knikt naar zijn maat en sluit zijn ogen. In het donker steekt hun helikopter de Noordzee over.
De volgende dag bevinden de twee mannen zich in de koffiecorner van een tankstation langs de A45. Hun aandacht wordt gevangen door een blauwe vrachtwagen en zwarte jeep, die het parkeerterrein oprijden. Soepel en ongezien bewegen ze over de parking en verschuilen zich onder de oplegger. De mannen in de zwarte jeep verlaten op een na, de wagen. Een van de twee overhandigt een zender aan hun vriend, die is achtergebleven in de jeep. De ander verschaft zich snel toegang tot de trailer van de vrachtwagen.
Ergens
Orelia wordt ze gedoopt. Haar trotse ouders kijken elkaar glimlachend aan. Eindelijk hebben we dan ons kleine meisje, zegt haar vader tegen haar moeder. De kleine baby begint te brullen wanneer de druppels water uit de hand van de pastoor over haar kleine hoofdje stromen. Tranen stromen uit haar grote donkere ogen.
Onbezorgd groeit ze op in het Zwitserse dorpje. Ze is een intelligent kind en kan bovendien ook heel mooi zingen. Ze heeft een bijzonder gevoel voor getallen en het lijkt wel of ze dwars door de mensen heen kan kijken.
De leraar van haar basisschool geeft vol trots het advies dat ze het beste door kan naar het gymnasium in Bern. Haar ouders schrikken van die gedachte. Bern is ver weg en ze vragen zich af of ze dan naar een kostschool zou moeten gaan. Voor de jonge Orelia is dat geen vraag, ze heeft al lang gezien waar haar toekomstige bestemming ligt.