Vondelstraat 1980

Stel je voor, centrum west in Amsterdam. Meters hoge bergen puin, fietsen, straatmeubilair. Gebarricadeerde kruispunten, brandende vuurtjes en met allerhande materialen uitgeruste Amsterdammers en sympathisanten.

Een veroverd niemandsland, waar dagenlang geen politieagent zich meer in durfde te wagen. Jong of oud, disco of punker, netjes of chaotisch iedereen was er en meer dan ooit betrokken.

De sfeer was rebels en de mensen wisten dat het niet lang zou standhouden. Maar één gevoel sprong boven al die andere uit: vrijheid.

Vrijheid voel je, die kun je niet bedenken

Ik liep daar zelf ook als jongen van zestien, zoveel als ik kon. Want ik voelde dat hier iets unieks gebeurde. Alsof de Matrix heel even uit was geschakeld.

Het duurde niet lang, tot dat de Matrix het weer overnam. Met tanks, militairen en hordes me’ers, werden op zondagochtend zes uur, de barricades geslecht.

Uit school die middag was het enige dat nog restte, een triest gevoel, een beklemmende somberheid en patrouillerende politie eenheden. Er volgende nog vele veldslagen, maar het gevoel van de Vondelstraat kwam nooit meer terug.

Beter de pijn van gebroken verzet, dan de onverschilligheid van angst

Veertig jaar later rijdt een politie auto door hetzelfde Vondelpark en roept de mensen op te vertrekken. Wat mokkend, raapt eenieder zijn spullen bijeen en vertrekt gehoorzaam.

Boa’s vragen om wapenstokken en pepperspray. In Cannes controleren camera’s op de markt, of mensen wel een gezichtsmasker dragen. Om er een agent naar toe te kunnen sturen met een advies (nieuwe woord voor boete) en een masker.

Een kledingwinkel boven ons, die de hele crises gesloten is geweest, ging vandaag weer open. Vijf onwennige jonge mensen met mondkapjes en handpompjes.

Hoezo mondkapjes? Nog geen vijf weken geleden waren het kabinet en al die bijbehorende deskundigen het erover eens, dat mondkapjes de situatie gevaarlijker maakten en beslist niet nodig waren.

We koersen af op een hongerwinter

De wereld is in veertig jaar veranderd. We zijn de relatie tussen ons lichaam en onze geest kwijt geraakt. We voelen niet meer wat er gebeurt.

Daardoor praten we over vrijheid alsof we het begrijpen. Maar er zijn weinig mensen meer, die het gevoel van vrijheid nog in hun lichaam herkennen.

We leven in een online werkelijkheid, net zoals de Matrix. Thuis zittend, op de computer, Netflix en telefoon. Gecontroleerd door app’s, sleepnetten en sattelieten.

Dat ons lichaam frisse lucht, zon, sociale contacten, beweging en bacteriën nodig heeft, boeit de meesten niet meer. Want de meeste mensen denken dat vakantie vrijheid is.

Maak je geen illusie

Want al is er deze hongerwinter eten zat, probeer maar eens een garnaal door je mondkapje heen te wurmen.

We zijn nu zover gekomen, dat we uit onverschilligheid naar ons lichaam en gehoorzaamheid aan de Matrix, onze eigen mond dicht houden.

Denk je er anders over. Misschien een tweet/post/insta/feed dat het tijd is om weer tot leven te komen?

Wijsheid, liefde en gezondheid gewenst.