Huis op stelten.
[What’s App] Yo Vader?!
{What’s App} Yo dochter.
[ ] Ik heb een probleem, ik moet donderdag de middagdienst draaien, kan jij Pippi ophalen van school?
{ } Even kijken of ik wat kan verschuiven in de agenda en thuis kan zijn….
{ } Ja gaat lukken.
Donderdag
14:00 uur op het school plein, gezellig druk op het plein, verschillende moeders, vaders en Opa’s en Oma’s, naast de gebruikelijke opvang stichtingen. Kinderen rennen van hot naar her. De klas van Pippi heeft altijd wat meer tijd nodig, de onrust is hier wat groter, wat kinderen met wat meer energie dan materie…
Daar gaan de deuren open, “Opaaa” een dikke knuffel is voor mij. “Laat mij je eens even zien, WOW wat een prachtige bril heb je, Opa was op de plaatjes niet zo onder de indruk, maar nu je hem op hebt, prachtig!”. Andere ouders vallen bij; Pippi straalt.
Dan krijg ik drie tassen in mijn handen gedrukt. “Zo drie tassen?”
“Ja, een voor de gym van morgen, een voor het logeren en een voor school” Is het antwoord.
Oke, Pippi heeft er meteen een logeerpartijtje van gemaakt, helemaal prima is altijd gezellig.
“En ehh is het oke als ik met Venus ga spelen?” Venus staat er naast en kijkt mij vragend aan..
Verrast, maar ook weer niet, dit gebeurt wel vaker, dan is het nog niet op voor vandaag, wil nog even met een verbonden vriendinnetje spelen.
“Als dit mag van de moeder van Venus, dan vindt ik het oke, kan Opa nog een beetje werken vanmiddag”. Even zoeken naar de moeder van Venus op het volle school plein. Daar is ze; Athene vindt het goed, we spreken een tijd af en weg is ze weer… Mij achterlatend met drie tassen.
’S avonds zitten we in de auto naar huis, de vraag kon niet lang achter blijven.
“Opa?”
“Jaaa?”
“Mag ik mijn muziekje spelen?”
“Ja hoor”
Het is een bekend (best wel leuk) ritueel, zij weet hoe de telefoon ontsloten kan worden, weet haar nummer op te zoeken en dan gaat het los.
‘ZET HET HUIS OP STELTEN, ZET HET HUIS OP STELTEN’
Het refrein dendert door de auto en even later ook door de alternatieve wijk waar opa woont, je mag niet hard rijden, maar er is niets gezegd over de muziek toch? Heerlijk gillen wij mee in de auto, volledig los gaan, verbonden met het huis op stelten. De honden zijn blij om Pippi te zien en ook Opa wordt vrolijk begroet.
“Kom gaan we ze samen even uitlaten, dan hebben ze wel verdiend na zo’n dag in huis”
Het refrein van het liedje blijft zich op dringen en over straat klinkt het “ZET HET HUIS OP STELTEN, ZET HET HUIS OP STELTEN” . Uit het niets komt de vraag van Pippi:
“Opa, wat betekent dat; “Het huis op stelten zetten”
De vraag is een van de vragen die kinderen stellen, nog niet vervuild met alle overtuigingen van de wereld, levend in een puurdere gevoel en gedachten gang.
“Wat denk jij?”
“Het huis staat op stelten, maar dat is wel een beetje wiebelig toch?” Mijn kleindochter slaat de spijker op zijn kop, haar realiteit, net als de realiteit van een ieder is wiebelig. De realiteit van de mens is immer in ontwikkeling; er is geen constante en geen grip.
De realiteit van een mens bij geboorte is een afhankelijkheid van de voeding en geborgenheid van de moeder en andere verzorgende. Zodra de mens in staat is om op de wereld te ontdekken, wordt zijn realiteit telkens anders. In de baarmoeder neemt de mens waar dat er geluiden zijn; de geruststellende hartslag van de moeder, de geluiden van een partner. Ook zijn er ineens stormen van beweging gevolgd door een heerlijke rust.
De geboorte geeft de mens een nieuwe realiteit, hierbij wordt eerst de eerste levensbehoefte zeker gesteld. De vanzelfsprekendheid van gevoed te worden is weg, de mens leert dat schreeuwen helpt, dan komt voeding en drinken, dat is een mooie oplossing!
Nadat dit is zeker gesteld, en er blijkbaar iemand is die er voor zorgt dat de warmte er ook is, dan is het tijd voor de volgende fases.